Olympios666
Member
Ο ΓΕΝΑΡΧΗΣ ΤΗΣ ΜΙΣΑΛΛΟΔΟΞΙΑΣ ΚΑΙ ΤΩΝ ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΩΝ ΠΡΟΣΤΑΤΗΣ ΤΗΣ ΠΑΙΔΕΙΑΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ!!
«Ο μεν γαρ Ελληνισμός πανταχού της γης εκταθείς και τας απάντων ανθρώπων ψυχάς κατασχών ούτως ύστερον μετά την τοσαύτην ισχύν και την επίδοσιν υπό της του Χριστού κατελύθη δυνάμεως».
Ιωάννης Χρυσόστομος, (Λόγος εις τον Μακάριον Βαβύλαν και κατά Ελλήνων, 15)
Το άθλιο αυτό υποκείμενο της θρησκευτικής μισαλλοδοξίας και του φανατισμού, αυτόν τον δολοφόνο του ελληνικού πνεύματος, καθιέρωσαν οι χριστιανοί ως προστάτη της παιδείας του γένους των Ελλήνων. Ένα αίσχος και μια ντροπή των Ιουδαιοχριστιανών, οι οποίοι τιμούν τον αρχηγό των καταστροφέων των Ελλήνων και του πολιτισμού τους.
Ο σχιζοφρενικής φύσεως τραγέλαφος του Ελληνοχριστιανισμού αποτυπωμένος και στους τόμους των έργων του Ιωάννη Χρυσόστομου των εκδ. «ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ ΠΑΛΑΜΑΣ» 1980. Επάνω και ψηλά τα εξώφυλλα γράφουν: «ΕΛΛΗΝΕΣ ΠΑΤΕΡΕΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ». Ανοίγεις και διαβάζεις μέσα σε όλες τις λοιδορίες, κάθε είδους εμπαθείς συκοφαντίες και σωρεία ψευδών κατά των Ελλήνων!
Κανείς περισσότερο απ' αυτόν τον «ιεράρχη» δεν σήκωσε τον τόνο της μισαλλοδοξίας υψηλότερα κατά πάντων των μη χριστιανών, με ιδιαίτερα μάλιστα ακράτεια κατά των Ελλήνων και των Ιουδαίων, τους οποίους βεβαίως για άλλους λόγους μισεί ακατάσχετα. Όταν η μισαλλοδοξία ενδύεται το ράσο «αγάπη», όπως θα καταδείξουμε στη συνέχεια.
Άπαντες οι μεταφραστές – παραφραστές των εν λόγω εκδόσεων παραφράζουν τη λέξη Έλλην σε «ειδωλολάτρης», η οποία αναφέρεται κατά τα έργα του «πατρός» Ιωάννη. Η μοναδική εξαίρεση αποτυπώνεται στα εξώφυλλα. Διότι εάν δεν υπήρχε ο προφανής λόγος της εξαίρεσης αυτής, τότε αντί του «ΕΛΛΗΝΕΣ ΠΑΤΕΡΕΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ» θα έπρεπε να γράψουν «ΕΙΔΩΛΟΛΑΤΡΕΣ ΠΑΤΕΡΕΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ» οι αθεόφοβοι. Μη γένοιτο.
Δηλαδή όσοι πρώην Έλληνες αλλαξοπίστησαν παρέμειναν οι μοναδικοί Έλληνες, ενώ οι επιμένοντες στα πάτρια τώρα λέγονται ειδωλολάτρες! Μ' άλλα λόγια οι βιασθέντες από τους Ρωμαίους Έλληνες, για να ασπαστούν δια πυρός και μαχαίρας το Ιουδαιοχριστιανικό δόγμα είναι οι γνήσιοι Έλληνες, ενώ οι ανυπότακτοι γουρούνια κατά τον Χρυσόστομο και για την ακρίβεια χειρότεροι απ' αυτά. ξεστομίζει μέσα από τα γραπτά του, ο Βρωμόστομος αυτός Ανθέλληνας).
Μέχρι εδώ έχουμε δύο εκκρεμότητες: η πρώτη λέγεται ειδωλολατρία και η δεύτερη βιασμός. Θα επιχειρήσουμε να ξεκαθαρίσουμε και τις δύο αποκλειστικά μέσα από κατ' εξοχήν χριστιανικούς χώρους.
Και πρώτον για τα περί ειδωλολατρίας.
Νικόλαος Τωμαδάκης καθηγητής της Βυζαντινής Φιλολογίας στο πανεπιστήμιο Αθηνών, 1956. «Εισαγωγή εις την Βυζαντινή Φιλολογία» τόμος Α΄, τεύχος Α΄, Β΄έκδοση.
«Ο χριστιανισμός υπήρξε πολέμιος κατά κύριον λόγον του Ελληνισμού, ως ζωής και ως σκέψεως… η μεγαλυτέρα διαβολή την οποία ενήργησε κατά του κλασσικού κόσμου είναι η εμφάνιση αυτού ως ειδωλολατρικού. Λατρείαν των ειδώλων, δι' ην κατηγορούν τα συναξάρια τους μη χριστιανούς συχνότατα, δεν εγνώρισαν οι Έλληνες, εν τούτοις το όνομα Έλλην συνέπεσε ταχύτατα με την έννοια του ειδωλολάτρη».
Κατά δεύτερον περί του βιασμού.
Ελένη Γλύκατζη Αρβελέρ, Πρύτανις στο Πανεπιστήμιο της Σορβόνης, βιβλίο «Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΙΔΕΟΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΒΥΖΑΝΤΙΝΗΣ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑΣ», έκδοση «Ψυχογιός» σελ. 17,
«Πράγμα κατά τη βασιλεία του Θεοδοσίου ο χριστιανισμός γίνεται η θρησκεία του κράτους. Εναντίων των ειδωλολατρών (διάβαζε Ελλήνων) εφαρμόστηκαν μέτρα, που πήραν συχνά τον χαρακτήρα πραγματικών διώξεων. Το μαντείο των Δελφών υποχρεώθηκε να σιγήσει, οι Ολυμπιακοί αγώνες και τα Ελευσίνια μυστήρια απαγορεύτηκαν, τα ιερά λεηλατήθηκαν από τους χριστιανούς, οι ιερείς, όπως γράφει ο Λιβάνιος υποχρεώθηκαν «να σιγήσουν ή να πεθάνουν». Και όλα αυτά βεβαίως στα πλαίσια της θρησκείας της αγάπης.
Και ρωτάμε του κ.κ. θεολόγους: γιατί αποφεύγετε να σχολιάσετε τα προαναφερθέντα των συναδέλφων και ομοθρήσκων σας, παρ' όλο που σας προκαλέσαμε τόσες και τόσες φορές;; Μια που δεν μας το λέτε εσείς θα το φανερώσουμε εμείς: διότι στο διαμέτρημα του Τωμαδάκη και της Αλβελέρ χωρούν όλα μαζί τα δικά σας. Διότι δεν είστε επιστήμονες αλλά παπαδογλύφτες και κακόμοιροι καρεκλοθήρες.
Ο υβριστής των Ελλήνων
Αλλά είναι καιρός να δούμε πώς υβρίζει τους Έλληνες, ο Έλληνας κατά χριστιανούς πατέρας της εκκλησίας: «Μωρούς», τόμος 18 σελ. 17, εκφέροντες «λόγους μάταιους κι ακάθαρτους», 18. 113, «δεισιδαίμονες» 34. 429, αιμομίκτες μετά μητέρων και αδελφών, 34. 497, ασοφότερους από τα ζώα, 34. 497. πλέον «στιγματισμένους, χειρότερους τους. πασαλείβονται με περιττώματα», «κυνικά καθάρματα», «πανάθλιους», «παμμίαρους, αδιάντροπους» και χίλιες δυο άλλες ανυπόστατες λοιδορίες.
Τη στιγμή αυτή όμως είναι απαραίτητο κανείς να ξεφυσήσει τη μύτη του για να αποβάλλει τα κατάλοιπα της δυσωδίας, τα εκ της κακοσμίας του στόματος του πατρός αυτού προερχόμενα. Εάν ο άνθρωπος αυτός δεν πρέπει να ονομαστεί Ιωάννης ο Βρομόστομος τότε ποιος άλλος δικαιούται περισσότερο αυτό το όνομα; Κι εσύ καλό χριστιανόπουλο θα αναρωτηθείς τώρα γιατί κρύβεις με τόση επιμέλεια τα άπλυτα αυτά του πατρός σου; Γιατί σου τον φόρεσαν προστάτη της παιδείας σου;
Και μια περί παιδείας ο λόγος: από την «Εις την Α΄ Κορινθίους» Δ΄ ομιλία του, τόμος 18 σελ. 99, όπου ειρωνεύεται τον Πλάτωνα και περιφρονεί τα μαθηματικά «Πόσον εκοπίασεν ο Πλάτων με τους μαθητές του με το να μας συζητάει για τις γραμμές και τις γωνίες και το σημείου και περί αριθμών αρτίων και περιττών και ίσων μεταξύ των και ανίσων και δια τέτοια θέματα λεπτομέρεια ως ο ιστός. της αράχνης – διότι αυτά είναι δια τη ζωήν περισσότερον άχρηστα από εκείνα τα υφάσματα – και χωρίς να ωφεληθεί πολύ ή ολίγον με τις συζητήσεις αυτές εγκατέλειψεν έτσι τη ζωήν».
Κακόμοιρε ορθόδοξε χριστιανέ που βασανίζει ακόμα άσκοπα εντελώς τα τέκνα σου με εκατοντάκις λεπτεπίλεπτα ζητήματα, στην παιδεία του προστάτη της Χρυσόστομου!
Όμως όσο και να απεχθάνεται κανείς το φως του ήλιου, όσο και να προσπαθεί να το αποφύγει, κάποια στιγμή που θα σημαδέψει το βλέμμα του προς αυτό και προς τη στιγμή που τουλάχιστον έχει αντιληφθεί το μέγεθος της λαμπρότητάς του.
Ιδού τι μας ομολογεί ο πατήρ Χρυσόστομος:
«Δια να καταισχύνωμεν και του Έλληνα. Διότι τώρα, αν και θέλω να απευθύνομαι προς αυτούς, ενώ τους νικώμεν εις τους λόγους και εις την αλήθεια των δογμάτων, επισύρωμεν εις βάρος μας τον χλευασμόν από τη σύγκρισιν του βίου, αφού εκείνοι μεν, αν και ευρίσκονται εις την πλάνην και δεν πιστεύουν εις. τίποτε ισάξιον με την ιδικήν μας πίστιν, όμως ζουν βίον φιλοσοφίας, ενώ εμείς κάμνομεν το εντελώς αντίθετον».
Εις την Α΄ Κορινθίους» Ομιλία Ζ΄ τόμος 18 σελ. 197. Στον ίδιο δε τόμο σελ. 177 λέει:
«αλλ' εγώ τώρα θρηνώ, όταν οι Έλληνες είναι φιλοσοφώτεροι από εμάς που έχω εντολή να μιμούμεθα αγγέλους». Στην δε σελ. 103 του ίδιου τόμου λέει «Ας μιμηθώμεν τουλάχιστον τους βαρβάρους εμείς οι πολίται των ουρανών».
Από τις ομολογίες αυτές μάλλον διαφαίνεται ότι ο συρφετός αυτός του χριστιανικού όχλου δεν είχε καμμία πιθανότητα να καθιερώσει τη θρησκεία αυτή, εάν δεν έπονταν η βία και το μακελειό των Ρωμαίων αυτοκρατορικών κατά των Ελλήνων. Επρόκειτο βεβαίως περί μιας ουσιαστικής γενοκτονίας. Αλλά δεν γίνεται να υπάρξει ένας Θεοδόσιος, ένας Αρκάδιος ή ένας Ιουστινιανός (άπαντες δολοφόνοι των Ελλήνων) εάν δεν προηγηθεί ένας Χρυσόστομος. Όπως ούτε Λένιν άνευ Μαρξ. Αλλά ούτε και Χρυσόστομος άνευ Χριστού.
Ο γενάρχης των γενοκτονιών
Και εξηγούμαστε: Κατά Λουκάν (19.27) «πλήν τους εχθρούς μου εκείνους τους μη θελήσαντες με βασιλεύσαι επ' αυτούς, αγάγετε ώδε και κατασφάξατε αυτούς έμπροσθέν μου». Τα λόγια αυτά βγαίνουν από το στόμα του θεού της αγάπης παρακαλώ, του Χριστούλη. Μωρέ αυτός δεν ήταν που έλεγε να αγαπάμε τους εχθρούς μας! Έλεος κύριε θεολόγε… εξηγήστε μας πριν αποτρελαθούμε, δεν μπορεί να σφάλουμε, κάτι παρεξηγούμε.
Έχεις δίκιο αγαπητοί μου αδελφοί, απαντά ο θεολόγος, δεν εννοεί εδώ αυτό που αντιληφθεί, και συνεχίζει, πρόκειται για το επιμύθιο της παραβολής των μνων. Είναι παραβολικό, δεν αντιλαμβάνεστε διότι δεν έχετε καθαρή καρδιά. Δεν τυγχάνετε της χάριτος του θείου Πνεύματος.
Έτσι αποφαίνεται πάντοτε ο θεολόγος, ο κατ' εξοχήν άνθρωπος του θεού, ο αρχιψευταράς της οικουμένης των ανθρώπων. Τους ερωτώ λοιπόν: καλά είστε ανώτεροι θεολόγοι από τον Ιωάννη τον Χρυσόστομο; Αμέσως λαμβάνω απ' όλους την ίδια απάντηση: μη γένοιτο, εμείς μπροστά στον μέγιστο των αγίων;; Θα παραδεχτεί λοιπόν την άποψή του περί του προαναφερθέντος χωρίου; Μα φυσικά απαντούν άπαντες. Απαντούν δε με άνεση περί της παραδοχής τους διότι από τους αθεόφοβους αυτούς ουδείς έχει ανοίξει το βιβλίο του Χρυσοστόμου.
Με την επαλήθευση δε αυτή αποδεικνύονται και ανήθικοι διότι όταν οι διαβάσεις τον Χρυσόστομο να διευκρινίζει ότι προσέχει δεν είναι παραβολικό το λεχθέν του Χριστού, που λέει «κατασφαξάτε τους έμπροσθεν μου» όπως θα διαπιστώσουμε στη συνέχεια, τότε οι θεολόγοι αυτοί αντί να παραδεχτούν από την μια. την άγνοιά τους για τα ζητήματα των ευαγγελίων, κι από την άλλη το ποιόν του θεού τους, επιδεικνύουν πάντοτε συμπεριφορά υβριστική και επιθετική (ομιλώ εκ πείρας).
Το μίσος του προς τους Ιουδαίους
Και για του λόγου το αληθές ιδού η άποψη του αγίου περί της επιθυμίας του Χριστού προς σφαγή των απειθούντων προς τις εντολές του: «Λόγος κατά Ιουδαίων» τόμος 34 σελ. 107,
«πράγμα που έπαθαν και οι Ιουδαίοι, οι οποίοι, αφού κατέστησαν τους εαυτούς τους άχρηστους για εργασίες έγιναν κατάλληλοι για σφαγή» (οι Ιουδαίοι ουδέποτε δέχτηκαν τον Χριστό ως Μεσσία). Και συνεχίζει ο άγιος «Γι' αυτό και ο Χριστός έλεγε: τους εχθρούς μου που δεν θέλησαν να βασιλεύσω σ' αυτούς τους οδηγούν εδώ και κατασφαξετέ τους». (Λουκ. 19:27)
Ο άγιος λοιπόν πατέρας μας επιβεβαιώνει κατηγορηματικώς ότι ο Χριστούλης όλ' αυτά τα έλεγε και τα εννοούσε τοις μετρητοίς. Για όσους δεν ευκολύνονται να διαβάσουν τον «Α΄ Λόγον κατά Ιουδαίων» του Χρυσοστόμου, θα σταχυολογήσουμε εδώ μερικούς από τους απάνθρωπους χαρακτηρισμούς του κατά των ανθρώπων αυτών, χάριν του εξανεμισμού κάθε αμφιβολίας για το άσβεστο μισό του και τη γενοκτονική διάθεσή του προς αυτούς. Τους χαρακτηρίζει λοιπόν:
«Άθλιους και ταλαίπωρους, παρανόμους, ασεβείς, ευρισκόμενους στο σκοτάδι, συγγενείς των σκύλων, ελεεινότερους πάντων, μέθυσους, πόρνους, χειρότερους των χοίρων και των τράγων, βέβηλους μιαρούς, δαιμονιζόμενους, άλλους παρόμοιους χαρακτηρισμούς».
Για δε τη συναγωγή τους, «Ή καλύτερα δεν είναι μόνον πορνείον και θέατρο, αλλά και σπήλαιο ληστών και καταφύγιο θηρίων», επίσης «δι' αυτό λοιπόν προπάντων πρέπει να μισεί και αυτούς και την συναγωγή τους».
«Αλλά τώρα έχουν αποστερηθεί κάθε συγγνώμη». Πώς στο όνομα του θεού της αγάπης, της συγχώρησης και της αποδοχής της μετάνοιας αφαιρεί κάποιος άγιος κάθε συγνώμη από κάποιους; Ο ίδιος ο Χριστός επάνω από τον σταύρο δεν παρακάλεσε τον πατέρα του τον Γιαχβέ να συγχωρήσει αυτούς που τον σταύρωναν; Αυτός που διακηρύττει τα αντίθετα δεν είναι αντίχριστος;
«Ώστε ως προς την ασέβεια καμμία διαφορά δεν υπάρχει μεταξύ αυτών και των Ελλήνων».
Και συνεχίζουμε με τα χέρια του πατρός της μισαλλοδοξίας και της γενοκτονίας:
«Κι αν ακόμη φονεύσει κάποιος κατά το θέλημα του θεού, ο φόνος αυτός είναι από κάθε φιλανθρωπία καλύτερος, ενώ αν κάποιος από λύπη δείξη ευσπλαχνία και φιλανθρωπία, παρά το θέλημα του θεού, θα μπορούσε η φειδώ αυτή να αποφύγει πιο μιαρή από φόνο» !
κανείς δεν διαβάζει αυτά απαίσια και σιχαμερά λόγια και εάν δεν θεωρεί το κτήνος αυτό άγιο τότε θα πρέπει να γνωρίζει ότι χρειάζεται επειγόντως ψυχίατρο.
Ασφαλώς πρόκειται για την ιδρυτική διακήρυξη της γενοκτονίας. Για έναν ορισμό της από θετική αλλά και από αρνητική θέση. Όταν ο ταύρος πιάνεται για τα καλά κι από τα δύο κέρατα. Αρκει ο άγιος να δηλώσει ότι η δολοφονία των ανθρώπων, τους οποίους αυτός μισεί, είναι θέλημα του θεού του. Πράγματι ο κακούργος αυτός Χρυσόστομος χρηματοδότησε ορδές χριστιανών για να δολοφονήσουν Έλληνες και να καταστρέψουν ιερά, ναούς και δημόσια κτίρια του Ελληνισμού.
Ο Ναός Αρτέμιδος στην Έφεσο ήταν ένα από τα επτά θαύματα του αρχαίου κόσμου. Αποτελούνταν από διπλή ιωνική κιονοστοιχία από 117 κίονες εξωτερικά και τριπλή κιονοστοιχία στη δυτική πλευρά. Το 406 μ.Χ. ο Ιωάννης Χρυσόστομος διέταξε την εκθεμελίωση και πυρπόλησή του: «Μαθών δε τη Φοινίκην έτι περί τας των δαιμόνων τελετάς (ο Ιωάννης Χρυσόστομος) μεμηνέναι, ασκητάς μεν ζήλω θείω πυρπολουμένους συνέλεξε, νόμοις δε αυτούς οπλίσας βασιλικοίς κατά των ειδωλών. τεχνίταις και τοις τούτων υπουργοίς χορηγούμενα χρήματα ουκ εκ ταμιείων βασιλικών λαμβάνων ανήλισκεν, αλλά τας πλούτω κομώσας και πίστει λαμπρυνομένας γυναίκας φιλοτίμως ταύτα παρέχειν ανέπειθε, την εκ της χορηγίας φυομένην ευλογίαν επιδεικνύς υποβάθρων τους μεν σπασεν» (Θεοδώρητος , Εκκλησιαστική Ιστορία, 329-330). Τα Άλλα τεμάχια του ναού χρησιμοποιήθηκαν για την ανέγερση χριστιανικών ναών στην περιοχή κι άλλα μεταφέρθηκαν αργότερα κατ' εντολή του Ιουστινιανού στην Κωνσταντινούπολη για την ανέγερση της Αγίας Σοφίας, στη βάση του τρούλλου της οποίας υπάρχουν τέσσερις γρανιτένιοι κίονες από την Έφεσο. Στο Έφεσο έχει απομείνει από τις καταστροφές των χριστιανών: Ένας πρόχειρα πρόσφατα αναστηλωμένος κίονας.
Η θεωρία όμως θέλει και το παράδειγμά της: «Λόγος κατά Ιουδαίων Δ΄» σελ. 199,
«Ο Φινεές λοιπόν, που διέπραξε σε μια στιγμή δύο φόνους, φονεύοντας έναν άνδρα και μια γυναίκα, τιμήθηκε με το αξίωμα της ιεροσύνης, ενώ αυτός όχι μόνον δεν μόλυνε με το αίμα τα χέρια του αλλά καθαρώτερα τα έκαμε». Αυτός είναι ο πατέρας και θεωρητικός των Ιεροεξεταστών του μεσαίωνα. Δεν μπορεί να υπάρξει καμμία αμφιβολία.
Η γενοκτονική διάθεση ποτίζεται και λιπαίνεται με το μίσο. «Αλλά γι' αυτό κυρίως μισώ την συναγωγή», σελ. 323, «Γι' αυτό και εγώ μισώ τους Ιουδαίους».
Μωρέ καλά χριστιανόπουλα τι γίνεται εδώ πέρα; Πολύ δούλεμα δεν πέφτει; Αυτός ο αθεόφοβος διατυμπανίζει το μίσος στο όνομα του «αγαπάτε του εχθρούς σας». Είναι καιρός τώρα να κατανοήσετε γιατί η ορθοδοξία έθεσε σε δεύτερη μοίρα τα ευαγγέλια, για να μην πω ότι υποβάθμισε κυριολεκτικά, υπέρ των λεγόμενων Πατέρων της εκκλησίας.
Η καραμέλα που πιπιλίζουν τους τελευταίους αιώνες οι ταγοί της ορθοδοξίας λέγεται πατερική παράδοση. Γιατί άραγε; Γιατί ανασυντάχθηκαν ένα σωρό χριστιανικά δόγματα (Ευαγγελιστές κ. ά.) αποκλειστικά στα ευαγγέλια, γράφοντας στα παλιά τους τα παπούτσια Πατέρες και αγίους Αγίου; Αυτοί όλοι κάτι μυρίστηκαν. Κάτι τους βρόμισε ανυπόφορα. Η δική σας μύτη αποξεράθηκε τελείως;
Αλλά ας συνεχίσουμε με τον Ιωάννη, γιατί ο άνθρωπος είναι ατελείωτος στην κακία του. «Κατά Ιουδαίων Λόγος Η΄» σελ. 399, «Υπάρχουν επομένως αμαρτήματα που υπερβαίνουν κάθε συγγνώμη και δεν μπορεί να υπάρξει απολογία γι' αυτά»!!! Πάει περίπατο η εξομολόγηση.
Στο σημείο αυτό όμως τίθεται ευλόγως το ερώτημα: σε τι είδους ανθρώπους απευθύνονταν αυτός ο ιεράρχης και πώς τους διαπαιδαγωγούσε για τον καθημερινό βίο; Ας ακούσουμε καλύτερα από το στόμα του ίδιου.
ΤΑ ΕΓΚΩΜΙΑ ΤΗΣ ΔΟΥΛΕΙΑΣ
«Όπως ακριβώς δεν ωφελεί καθόλου η περιτομή ούτε βλάπτει η έλλειψις περιτομής, έτσι ούτε βλάπτει η δουλεία ούτε ωφελεί η ελευθερία»!!! «Εις την Α΄ Κορινθίους Ομιλία» ΙΘ΄ σελ. 535.
Και συνεχίζει αμέσως αναφερόμενος στα λόγια του Παύλου:
«Και δια να καταδείξω τούτο με μεγαλυτέραν σαφήνειαν λέγει – αλλά και αν ημπορείς να γίνεις ελεύθερος, χρησιμοποίησε περισσότερον την δουλείαν – δηλαδή να είσαι περισσότερο δούλος. Και διατί τέλος πάντων αυτόν που δύναται να ελευθερωθεί τον συμβουλεύει να παραμείνη δούλος. Διότι θέλει να δειξη ότι καθόλου δεν βλάπτει η δουλειά, αλλ' ωφελεί μάλιστα».
Και ενώ τα λέει τα πράγματα εντελώς ξεκάθαρα, για να μην ξεφύγει και κανείς απρόσεκτος, κερνάει ακόμη μια γυναίκα από το ναρκωτικό της δουλειάς:
«Και γνωρίζω μεν ότι μερικοί ισχυρίζονται ότι το – χρησιμοποίησε περισσότερο – (εννοεί του Παύλου) το είπε περί ελευθερίας, υποστηρίζει ότι σημαίνει, εάν ημπορείς να ελευθερωθείς, ελευθερώσου.. Δεν λέγει λοιπόν τούτο, αλλ' εκείνο που είπα προηγουμένως, θέλω να δείξω. ότι δεν κερδίζει τίποτε περισσότερον αυτός που γίνεται ελεύθερος και επομένως, λέγει, και αν ακόμη εξαρτάται από σένα να ελευθερωθεί, μάλλον μένε ως δούλος».
Αυτό το κάθαρμα της κοινωνίας αποκαλεί τους Έλληνες μωρούς. Ξέρετε γιατί; Διότι οι Έλληνες προτιμούσαν τον θάνατο από τη δουλειά.
Ο βρωμερός μισογυνισμός του
«Γενικά όμως είναι ένα σκουλήκι (η γυναίκα) που σέρνεται, η κόρη του ψεύδους, ο εχθρός της ειρήνης.
Ο κατάλογος των αμαρτημάτων και των αδυναμιών της είναι ατελείωτος.
Είναι ελαφρόμυαλη, φλύαρη και ακόλαστη. Πάνω απ' όλα είναι παθιασμένη με την πολυτέλεια και τις δαπάνες.
Φορτώνεται με κοσμήματα, πουδράρει το πρόσωπό της, βάζει τα μάγουλά της με κοκκινάδια, βάζει μυρωδικά στα ρούχα της, και έτσι γίνεται θανάσιμη παγίδα για τον εκμαυλισμό των νέων μέσω όλων των αισθήσεων.
Όσος και αν είναι ο πλούσιος, δεν επαρκεί για να ικανοποιήσει τη γυναικεία επιθυμία.
Μέρα και νύχτα η γυναίκα δεν σκέφτεται τίποτε άλλο παρά το χρυσάφι και τα πολύτιμα πετράδια, τα υφάσματα και τα κεντήματα, τις κρέμες και τα αρώματα. Αν δεν υπήρχε η σεξουαλική επιθυμία, κανένας άντρας με τα σωστά του δεν ήθελε να μοιράζεται το σπίτι του με μια γυναίκα και να υφίσταται τις επακόλουθες ζημιές, παρά τις οικιακές εργασίες που εκτελούν. Γι' αυτό το λόγο ο Θεός, γνωρίζοντας την ελεεινή της φύσης, την προκάλεσε με το όπλο της σεξουαλικότητας…” “ΕΚΛΟΓΑΙ: ΛΟΓΟΣ Δ΄, ΠΕΡΙ ΝΗΣΤΕΙΑΣ ΚΑΙ ΣΩΦΡΟΣΥΝΗΣ“, MIGNE 63.
ΕΠΑΙΝΟΣ ΤΗΣ ΜΟΙΧΕΙΑΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΓΙΟ ΤΗΝ ΟΠΟΙΑ ΑΠΟΔΙΔΕΙ ΣΤΗΝ «ΕΥΜΗΧΑΝΟΝ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΣΟΦΙΑΝ»
Είναι καταγεγραμμένο στη Βίβλο ότι ο Αβραάμ εξέδιδε τη γυναίκα του στους βασιλιάδες της εποχής του, παρουσιάζοντας την για τον αδελφό του. Ακούστε τώρα πώς ο ανήθικος αυτός άνθρωπος επαινεί και τον Αβραάμ και τη Σάρρα, για τις πράξεις τους αυτές (αξίζει τον κόπο να διαβάσετε όλη αυτή την ιστορία, με κάθε λεπτομέρεια Σάρρα, η νύφη της συμφοράς):
«Είδες την θαυμάσιαν τούτη γυναίκα που λάμπουσα από της ψυχής το κάλλος αλλά και της όψεως, στις (υποδείξεις) του δικαίου (Αβραάμ) πορευομένη; Αυτήν να μιμείσθε γυναίκες… (!) αυτό είναι φιλίας και υπακοής γνώρισμα… υπέρ του δικαίου (Αβραάμ) και εις μοιχείαν εαυτήν (Σάρρα) εξέδωσεν και συνουσίας ανέχετο βαρβαρικής (!!!) …Είδες αγαπητέ μου την ευμήχανον του θεού σοφία;» Ι. Χρυσοστόμου Παραινετικός… της αγίας Τεσσαρακοστής Ομιλία ΛΒ΄ ε΄25… ή (53.299.22.εως 53.300.48) ή ΤLG Joannes Chrysostomus Scr. Εργασία #112 53.300.46
Η απέχθειά του προς τον χορό και το τραγούδι
Στο βιβλίο της Αλέξη Σολωμού με τον τίτλο «Ο Άγιος Βάκχος» διαβάζουμε, μεταξύ των άλλων σχετικών, για τον αρχιπατέρα της χριστιανικής εκκλησίας Χρυσόστομο: «δεν τον ενοχλούσαν μονάχα οι παραστάσεις των χορευτών και των μίμων. Ζητούσε από τους χριστιανούς να ξεγράψουν οριστικά κάθε λαϊκό τους τραγούδι. Οι αγωγιάτες να μην τραγουδούν πάνω στο κάρο τους ούτε οι κοπέλες στον αργαλειό τους ούτε οι μανάδες νανουρίζοντας τα μωρά τους. Τα λείψανα αυτά της αρχαίας Ελληνικής ζωής έπρεπε να αντικαταστήσουν με τον ψαλμούς του Δαβίδ».
Χίλια χρόνια αργότερα οι μαθητές του μισέλληνα και ανώμαλου αυτού ανθρώπου έψελναν τα εξής: «Σίγησον Ορφεύ, ρίψον Ερμή την λύραν, τρίπους ο Δελφοίς δύνον εις λήθην έτι. Δαβίδ γαρ ημίν πνεύματος κρούων λύραν…». Ας δούμε όμως τι έψελνε ο Δαβίδ με την λύρα του αλλά και οι συνάδελφοί του μεταξύ των άλλων: «και επεγερώ τα τέκνα σου, Σιών, επί τα τέκνα των Ελλήνων και ψηλάφησω ρομφαίαν μαχητού. Και κύριος έσται επ' αυτούς και εξελεύσεται ως αστραπή βολής» (Ζαχαρίας Θ, 13-15).
Στο «ΠΗΔΑΛΙΟ» (εκδ. Βασ. Ρηγοπούλου, Καρόλου Ντηλ 4, Θεσ/νίκη) κατά τον χριστιανικό κόσμο «είναι η Διαθήκη μετά την καινή και την παλαιά, η μετά την Αγία Γραφή Αγία Γραφή») διαβάζουμε από την εν Λαοδικεία τοπική σύνοδο. εν έτει 364, κανών 53ος:
«ότι ου δει χριστιανούς εις γάμους απερχομένους βαλλίζειν ή ορχήσθαι αλλά σεμνώς δειπνείν ή αιριστείν ως πρέπει Χριστιανοίς». Κατηγορηματική δηλαδή απαγόρευση του τραγουδιού και του χορού, των κατ' εξοχήν Ελληνικών αυτών στοιχείων.
Η διαταγή του βυζαντινού αυτοκράτορα Αρκάδιου στα τέλη του 4ου αιώνα, το περίφημο «ες έδαφος φέρειν», το οποίο αφορούσε στην ισοπέδωση κάθε ελληνικού ναού και δημοσίου κτίσματος, δεν ίσχυε καθόλου και για το ελληνικό τραγούδι, απ' ότι διαπιστώνουμε.
Στον 55ο κανόνα διαβάζουμε: «ότι ου δειατικούς ή κληρικούς, αλλ' ουδέ λαϊκούς, εκ συμβολής συμπόσια επιτελείν». Απαγόρευση των συμποσίων στους πάντες: κληρικούς και λαϊκούς. Μας είναι γνωστό όμως τι συνέβαινε στα συμπόσια: «μολπή τ' ορχηστός τε, τα γαρ αναθήματα δαιτός», μας πληροφορεί ο Όμηρος. Ότι το τραγούδι κι ο χορός είναι τα στολίδια του συμποσίου.
Χαρείτε χριστιανοί τον προστάτη της παιδείας σας. Αυτό το μισαλλόδοξο τέρας. Τον υμνητή της γενοκτονίας. Τον λάτρη της δουλείας. Τον κατ' εξοχήν ανθέλληνα. Τον θεωρητικό και πρακτικό ελληνοκτόνο.
Μια λίστα από τον οχετό των ύβρεων που εξέθεσε ο ανθέλλην Ιωάννης ο Χρυσόστομος (βρομόστομος) σε βάρος των Ελλήνων:
• Πού είναι τώρα οι σοφοί των Ελλήνων με τα πυκνά τους γένια, με τους έξωμους χιτώνες τους και με τα παραφουσκωμένα λόγια; Όλη την βάρβαρη Ελλάδα ο σκηνοποιός (ο Παύλος) επέστρεψε (=εκχριστιανισε). Ας είναι ανάμεσά τους κι αυτός ο περιβόητος Πλάτων, που τρεις φορές πήγε στη Σικελία, γεμάτος επίδειξη και κομπορρημοσύνη, μα κανείς δεν του έδωσε προσοχή. Όμως εκείνος ο σκηνοποιός όχι μόνο στη Σικελία, όχι μόνο στην Ιταλία αλλά και σ' όλη την οικουμένη πέταξε και δεν σκανδάλισε, και είναι φυσικό, γιατί οι διδάσκαλοι δεν καταφρονούνται από την εργασία τους αλλά από τα ψέμματά τους.» Στο έργο του «Ερμηνεία εις την προς Ρωμαίους επιστολήν»:
• Αυτόθι: «Δεν βλέπετε στους Ολυμπιακούς αγώνες, όταν ο αγωνοθέτης βαδίζει διαμέσου της Αγοράς, πόση ευταξία και σιωπή υπάρχει στο λαό; Πώς λοιπόν εκεί που ο Διάβολος πομπεύει, υπάρχει τόση σιωπή και εδώ που είναι ο Χριστός έχει τόσο θόρυβο;»
• Στην ομιλία του «Εις Τεσσαρακοστήν»: Ας ντραπούν οι Έλληνες βλέποντας την αγάπη με την αποδεχόμαστε και ασπαζόμαστε τον ερχομό της Αγίας Τεσσαρακοστής, κι ας ονομάζουν εκείνοι γιορτές και πανηγύρια τη μέθη και όλες τις ακολασίες και ασχήμιες.»
• Στην «Εις την Α΄ Κορινθίους Δ΄ Ομιλία»: Πόσο κόπιασε ο Πλάτων με τους μαθητές του με το να μας συζητήσει περί γραμμής και γωνίας και σημείου και περί αριθμών αρτίων και περιττών και ίσων μεταξύ τους και ανίσων και για τέτοια θέματα λεπτομέρειας ως ο ιστος της αραχνης- διιότι αυτά στη ζωή είναι περισσότερο άχρηστα από εκείνα τα υφάσματα- και χωρίς να ωφεληθεί πολύ ή λίγο με τις συζητήσεις αυτές εγκατέλειψε έτσι τη ζωή;
• Στην «Εις την Α΄ Κορινθίους ομιλία Ζ΄»: …Για να και ταισχύουμε και τους Έλληνες. Διότι τώρα αν και θέλω να απευθύνομαι σε αυτούς, διστάζω, μήπως ενώ τους νικούμε στους λόγους και στην αλήθεια των δογμάτων επισύρουμε εις βάρος μας τον χλευασμό από τη σύγκριση του βίου, αφού εκείνοι μεν, αν βρίσκονται στην πλάνη και δεν πιστεύουν σε τίποτα ισάξιο. με τη δικά μας πίστη, όμως ζουν βίο φιλοσοφίας ενώ εμείς κάνουμε το εντελώς αντίθετο. Όμως θα μιλήσω, γιατί προσπαθώντας να ανταγωνιζόμαστε αυτούς, ίσως επιδιώξουμε να κάνουμε καλύτερους από αυτούς και στην ίδια τη ζωή.
• Στον «ΚΣΤ΄ λόγον εις την Α΄ Κορινθίους»: Αλλά εγώ τώρα θρηνώ, όταν οι Έλληνες είναι φιλοσοφημένοι από εμάς, που έχουμε την εντολή να μιμούμαστε αγγέλους.
• Στην παρ. β της ομιλίας «Ότι ο Θεός είναι ο Χριστός»: (οι απόστολοι) τους βαρβάρους και Έλληνες και κάθε άλλο έθνος κατατρόπωσαν.
• Οι Έλληνες είναι βρωμεροί και πανάθλιοι, μιαροί και παμμίαροι. («Εις τον Μακάριο Βαβύλα» λόγος Β΄ παρ. α)
• Ο Κύριος μας Ιησούς Χριστός…είπε και τούτο: «Αλήθεια, αλήθεια σας λέω, αυτός που πιστεύει σ' εμένα, τα έργα που κάνω εγώ και εκείνος που κάνει, και μεγαλύτερα απ' αυτά που κάνει.» Βέβαια πολλοί άλλοι και διδάσκαλοι ήταν και μαθητές είχαν και θαύματα φανέρωσαν, όπως καυχώνται οι παίδες των Ελλήνων, κι όμως ουδέποτε κανείς από αυτούς εσκέφθη τίποτα τέτοιο ούτε τόλμησε να πει Ούτε μπορούσε ποτέ κανένας Έλληνας κι ας ήταν τελείως αδιάντροποι να παρουσιάσει προφητεία τέτοιο ή λόγο δοσμένο. σ' αυτούς…, ενώ για όλα τα' άλλα μιλούν αδιάντροπα και λένε ψέματα, όσα τους κατέβουν στο κεφάλι, τίποτα τέτοιο δεν τόλμησαν να πλάσουν ποτέ. Είδαν με πολλούς πονηριά οι συμφοριασμένοι εκείνοι ότι αυτός που θέλει να εξαπατήσει, πρέπει να κατασκευάσει μερικά πράγματα πιθανά και καλοστολισμένα και τόσο καλοπλεγμένα πουθενά να μην αποδειχθεί η ψευτιά τους. Έφτιαξαν και έπλασαν όσα μπορούσαν να ξεγελάσουν τους πιο αφελείς.
• Πόση είναι η διαφορά ανάμεσα στην ανωτερότητα των χριστιανών και στη ντροπή των Ελλήνων (ενθ. Ανωτ. Παρ.α)
• «(Είναι δυνατόν οι Χριστιανοί) να είναι χειρότεροι από τους Έλληνες. Διότι αν εκείνοι για τη δόξα επέδειξαν τόσο κενή φιλοσοφία, πόσο περισσότερο για το Θεό πρέπει εμείς να είμαστε ενάρετοι;» («Εις Μακάριον Βαβύλαν» λόγος Β΄ και «κατά Ιουλιανού και προς Έλληνας» παρ. ζ)
• «Έτσι έκανε και ο Παύλος βρίσκοντας το επίγραμμα (ενν. το τω αγνώστω Θεό) γραμμένο στο βωμό σαν σε παράταξη εχθρική… Γιατί ήταν εκείνο το επίγραμμα ξίφος των Αθηναίων, μαχαίρι των εχθρών, με το μαχαίρι αυτό απέκοψε το κεφάλι των εχθρών» ( «Ομιλία εις τας Πράξεις των Αποστόλων» Α΄)
• «Ταύτα ουν εννοήσαντες και την άνοιαν και παραπληξίαν των Ελλήνων…» («Εις τον πτωχόν Λάζαρον» λόγος Ε΄ παρ. β)
• «…εντρέπει Έλληνας…Ημείς γαρ εσμέν αίτιοι του μένειν αυτούς επί της πλάνης (Ομιλία ΟΒ΄, «Περί της αγάπης και βίου ορθού και ότι ταύτα μάλιστα τους Έλληνας εντρέπει»)
• «(Ο άγιος Βαβύλας) διήλεγξε (=φανέρωσε) την των Ελλήνων απάτην.» «Εις Μακάριον Βαβύλαν» β παρ. κγ)
• «Ο Απόστολος Παύλος σκόρπισε το χριστιανικό κήρυγμα και η ελληνική πλάνη διαλύθηκε» («Εις τον Απόστολον Παύλον» ομιλία Δ΄)
• «Καταγελώντες μεν της ελληνικής πλάνης» («Περί μοίρας και προνοίας» Β΄)
• «Φλυαρίες και γελοιότητες είναι όλα αυτά της ελληνικής ανοησίας» («Εις Μακάριον Βαβύλαν» λόγος Β΄ παρ. δ)
• «Αληθώς Έλληνες αεί παίδες, γέρων δε ουδείς. Δέον γάρ την οικείαν ανοίαν (βλακεία) θρηνείν (ενθ. αν. παρ. ιθ)
• «Και γάρ άπαντα ταύτα από της κατά την φιλοσοφίαν την έξωθεν ανοίας ετίκτετο και αύτη (=η ελληνική φιλοσοφία) ην των κακών η μήτηρ» (Ομιλία εις Α΄ προς Κορινθίους)
• «Αν ξεκινήσουμε να παραθέτουμε τα δόγματά τους, θα ακολουθήσει πολύ γέλιο.»
• «(Οι Έλληνες) ποτέ δεν έκαναν κάτι σωστό, αλλά ήταν δειλοί, φιλόδοξοι, αλαζόνες και είχαν ασυλλόγιστα πάθη» («Εις Μακάριον Βαβύλαν» λόγος Β΄ παρ.στ)
• «(Οι απόστολοι κατάφερναν) των φιλοσόφων τη γλώσσα να δένουν, των ρητόρων τα στόματα να κλείνουν.» («Ότι ο Θεός είναι ο Χριστός» παρ. ε)
• «(Οι Έλληνες φιλόσοφοι και ρήτορες είναι) καταγέλαστοι και δεν διαφέρουν από τα παιδιά που λένε ανοησίες. Γιατί δεν μπόρεσαν να πάρουν με το μέρος τους ούτε έναν σοφό ή άσοφο, ούτε άνδρα ή γυναίκα, ούτε ένα μικρό παιδί από τόσα έθνη και τόσους λαούς, αλλά προκαλούσαν τόσα γέλια τα βιβλία που είχαν γράψει, ώστε, μόλις τα παρουσίαζαν, να εξαφανίζονται, γι' συτό και χάθηκαν τα περισσότερα. Και αν διασώθηκε κανένα και βρίσκεται κάπου, θα έχουν σώσει οι χριστιανοί(!). Τόσο δεν φοβόμαστε μην πάθουμε κανένα κακό από την έχθρα τους, τόσο περιφρονούμε την πολυμήχανη δραστηριότητά τους.» («Εις Μακάριον Βαβύλαν» λόγος Β΄ και «κατά Ιουλιανού και προς Έλληνας» παρ. β)
• «Κανένας βασιλιάς, που παραδέχεται την αλήθεια του Χριστού, δεν έβγαλε τέτοια προστάγματα εναντίον των Ελλήνων σαν αυτά που επινόησαν εναντίον μας όσοι λάτρεψαν τους δαίμονες (δηλ. τους ελληνικούς θεούς). Κι όμως παρόλο που η πλάνη της ελληνικής δεισιδαιμονίας δεν ενοχλήθηκε ποτέ από κανένα, έσβησε μόνη της…Δεν πρέπει να κρεμασθούν (οι Έλληνες σοφοί) πουθενά ή να γκρεμοτσακιστούν, αφού δεν ξέρουν τι τους γίνεται;» (ενθ. ανωτ. παρ. γ)
• «Τίποτα δεν κατόρθωναν, διότι τέτοια είναι η πλάνη (των Ελλήνων φιλοσόφων) ώστε, κι αν ακόμη κανείς δεν την ενοχλεί διαλύεται» (Εις τον απόστολον Παύλο, ομιλία Δ΄)
• «Τα παιδιά να υπακούετε τους γονείς σας σύμφωνα με το θέλημα του Κυρίου… Αλλά όταν ο γονέας είναι Έλλην ή αιρετικός, τότε το παιδί δεν πρέπει να υπακούει.» (Εις την επιστολή προς Εφεσσίους, ομιλία 20)
• «Γιατί ο Άγιος Βαβύλας παρακάλεσε το Θεό να ρίξει φωτιά στο ναό (ενν. του Απόλλωνος στη Δάφνη) και η φωτιά αυτή κατάκαψε όλη την οροφή, αφάνισε το είδωλο μέχρι το τελευταίο κομμάτι, έκανε τα πάντα στάχτη και σκόνη.» («Εις τον Μακάριο Βαβύλα», λόγος Β΄ παρ. ιζ)
• «Δεν επιτρέπεται κανείς να ζει ανεξέλεγκτα, όπως συνέβαινε με τους Έλληνες σε αισχρότητα και μέθη κι αδηφαγία κι απολαύσεις και πολυτέλεια.» («Περί της Αναστάσεως των νεκρών»)
• «Αν στα ενδότερα (των ελληνικών σκέψεων) κοιτάξεις, θα δεις, τέφρα και σκόνη και υγιές ουδέν, αλλά τάφος ανεωγμένος ο λάρυγξ αυτών, (των Ελλήνων φιλοσόφων!) τα πάντα δε γεμάτα ακαθαρσίες και ιχώρ, (έμπυο!) και πάντα τα δόγματα τους βρίθουν σκωλήκων… Αυτά γέννησαν και αύξησαν οι Έλληνες, από τους φιλοσόφων λαβόντες… Ημείς δε ου παραιτούμεθα της κατ' αυτών μάχης» (ομιλία ξσ΄ 59.369.12 -370.11)
• «Οι γυναίκες όταν υποτάσσουν κάποιον στην εξουσία τους, τον καθιστούν ευκολοκυριευτο από τον Διάβολο, περισσότερο απρόσεκτο, ζωηρότερο, αδιάντροπο, ανωήτο, οξύθυμο, θρασύ, ενοχλητικό, ταπεινό, απότομο, ανελεύθερο, ντουλοπρεπή, αυθάδη, φλύαρο και με μία λέξη όλα τα γυναικεία ελαττώματα, τα οποία έχουν τα αποτυπώνουν στην ψυχή του. Είναι λοιπόν αδύνατον εκείνος ο οποίος διαρκώς βρίσκεται μαζί με τις γυναίκες και τόση συμπάθεια και μεγαλώνει με τη συναναστροφή τους, να μην γίνει αγύρτης και αργόσχολος και μηδαμινός Κι αν λέει κάτι, όλα θα είναι λόγια των αργαλειών και των μαλλιών, επειδή η γλώσσα του θα έχει. μολυνθεί από το είδος των γυναικείων λόγων. Και αν κάνει κάτι, το κάνει με πολλή δουλοπρέπεια, επειδή βρίσκεται μακριά από την ελευθερία, η οποία αρμόζει στους Χριστιανούς και για κανένα σπουδαίο κατόρθωμα δεν είναι χρήσιμο». («Περί νηστείας και σωφροσύνης», Δ΄ λόγος).
Εορτάζεται: Από την Ορθόδοξη Εκκλησία εξής στις ημέρες:
13 Νοεμβρίου: μνήμη Ιωάννη του Χρυσοστόμου (η 14η Σεπτεμβρίου ήταν η εορτή Υψώσεως του Σταυρού και έτσι η εορτή μετατέθηκε).
30 Ιανουαρίου: των Τριών Ιεραρχών, μαζί με τον Μέγα Βασίλειο και τον Άγιο Γρηγόριο τον Θεολόγο
15 Δεκεμβρίου: χειροτονία του σε Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως.
27 Ιανουαρίου: ανακομιδή των λειψάνων του το 438 από τον Πατριάρχη Πρόκλο
26 Φεβρουαρίου: η χειροτονία του σε πρεσβύτερο.
Μια περίπτωση ξεκάθαρης διδασκαλίας υπέρ της δολοφονίας παντός μη χριστιανού ανθρώπου, από την προστάτη της παιδείας των Ρωμιών. Απέναντι της κάθε χριστιανοθεολογικής γλώσσας παραλύει αυτόματα και εξαφανίζεται κάθε απόπειρα απόδοσης μεταφορικής σημασίας.
ΤΟ ΝΤΟΚΟΥΜΕΝΤΟ
«Κι αν ακόμη φονεύσει κάποιος κατά το θέλημα του θεού, ο φόνος αυτός είναι από κάθε φιλανθρωπία καλύτερος, ενώ αν κάποιος από λύπη δείξη ευσπλαχνία και φιλανθρωπία, παρά το θέλημα του θεού, θα μπορούσε η φειδώ αυτή να αποφύγει πιο μιαρή από φόνο»
«Ο Φινεές λοιπόν, που διέπραξε σε μια στιγμή δύο φόνους, φονεύοντας έναν άνδρα και μια γυναίκα, τιμήθηκε με το αξίωμα της ιεροσύνης, ενώ αυτός όχι μόνον δεν μόλυνε με το αίμα τα χέρια του αλλά καθαρώτερα τα έκαμε».
«Λόγος κατά Ιουδαίων Δ΄». Ιωάννης Χρυσόστομος.
Αυτός είναι ο πατέρας και θεωρητικός των Ιεροεξεταστών του μεσαίωνα. Δεν μπορεί να υπάρξει καμμία αμφιβολία.
Κλείνοντας θα πρέπει να προτρέψουμε τους αναγνώστες μας να διαβάσουμε την αλληλογραφία μεταξύ του Αγίου Βασιλείου και του Ιωάννη του βρομόστομου (Χρυσόστομου) τις ''ευσεβείς πατερικές ύβρεις'' τόσο για τις αλλαξοπατριαρχίες τους στον θρόνο της Κωνσταντινούπολης, όσο και για τα οικονομικά που καταχράστηκαν!
ΓΙΑ ΤΟΝ ΟΠΟΙΟΝ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΜΕΝΟ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ, ΣΤΗΝ «ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΑΤΡΟΛΟΓΙΑ».
«Ο μεν γαρ Ελληνισμός πανταχού της γης εκταθείς και τας απάντων ανθρώπων ψυχάς κατασχών ούτως ύστερον μετά την τοσαύτην ισχύν και την επίδοσιν υπό της του Χριστού κατελύθη δυνάμεως».
Ιωάννης Χρυσόστομος, (Λόγος εις τον Μακάριον Βαβύλαν και κατά Ελλήνων, 15)
Το άθλιο αυτό υποκείμενο της θρησκευτικής μισαλλοδοξίας και του φανατισμού, αυτόν τον δολοφόνο του ελληνικού πνεύματος, καθιέρωσαν οι χριστιανοί ως προστάτη της παιδείας του γένους των Ελλήνων. Ένα αίσχος και μια ντροπή των Ιουδαιοχριστιανών, οι οποίοι τιμούν τον αρχηγό των καταστροφέων των Ελλήνων και του πολιτισμού τους.
Ο σχιζοφρενικής φύσεως τραγέλαφος του Ελληνοχριστιανισμού αποτυπωμένος και στους τόμους των έργων του Ιωάννη Χρυσόστομου των εκδ. «ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ ΠΑΛΑΜΑΣ» 1980. Επάνω και ψηλά τα εξώφυλλα γράφουν: «ΕΛΛΗΝΕΣ ΠΑΤΕΡΕΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ». Ανοίγεις και διαβάζεις μέσα σε όλες τις λοιδορίες, κάθε είδους εμπαθείς συκοφαντίες και σωρεία ψευδών κατά των Ελλήνων!
Κανείς περισσότερο απ' αυτόν τον «ιεράρχη» δεν σήκωσε τον τόνο της μισαλλοδοξίας υψηλότερα κατά πάντων των μη χριστιανών, με ιδιαίτερα μάλιστα ακράτεια κατά των Ελλήνων και των Ιουδαίων, τους οποίους βεβαίως για άλλους λόγους μισεί ακατάσχετα. Όταν η μισαλλοδοξία ενδύεται το ράσο «αγάπη», όπως θα καταδείξουμε στη συνέχεια.
Άπαντες οι μεταφραστές – παραφραστές των εν λόγω εκδόσεων παραφράζουν τη λέξη Έλλην σε «ειδωλολάτρης», η οποία αναφέρεται κατά τα έργα του «πατρός» Ιωάννη. Η μοναδική εξαίρεση αποτυπώνεται στα εξώφυλλα. Διότι εάν δεν υπήρχε ο προφανής λόγος της εξαίρεσης αυτής, τότε αντί του «ΕΛΛΗΝΕΣ ΠΑΤΕΡΕΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ» θα έπρεπε να γράψουν «ΕΙΔΩΛΟΛΑΤΡΕΣ ΠΑΤΕΡΕΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ» οι αθεόφοβοι. Μη γένοιτο.
Δηλαδή όσοι πρώην Έλληνες αλλαξοπίστησαν παρέμειναν οι μοναδικοί Έλληνες, ενώ οι επιμένοντες στα πάτρια τώρα λέγονται ειδωλολάτρες! Μ' άλλα λόγια οι βιασθέντες από τους Ρωμαίους Έλληνες, για να ασπαστούν δια πυρός και μαχαίρας το Ιουδαιοχριστιανικό δόγμα είναι οι γνήσιοι Έλληνες, ενώ οι ανυπότακτοι γουρούνια κατά τον Χρυσόστομο και για την ακρίβεια χειρότεροι απ' αυτά. ξεστομίζει μέσα από τα γραπτά του, ο Βρωμόστομος αυτός Ανθέλληνας).
Μέχρι εδώ έχουμε δύο εκκρεμότητες: η πρώτη λέγεται ειδωλολατρία και η δεύτερη βιασμός. Θα επιχειρήσουμε να ξεκαθαρίσουμε και τις δύο αποκλειστικά μέσα από κατ' εξοχήν χριστιανικούς χώρους.
Και πρώτον για τα περί ειδωλολατρίας.
Νικόλαος Τωμαδάκης καθηγητής της Βυζαντινής Φιλολογίας στο πανεπιστήμιο Αθηνών, 1956. «Εισαγωγή εις την Βυζαντινή Φιλολογία» τόμος Α΄, τεύχος Α΄, Β΄έκδοση.
«Ο χριστιανισμός υπήρξε πολέμιος κατά κύριον λόγον του Ελληνισμού, ως ζωής και ως σκέψεως… η μεγαλυτέρα διαβολή την οποία ενήργησε κατά του κλασσικού κόσμου είναι η εμφάνιση αυτού ως ειδωλολατρικού. Λατρείαν των ειδώλων, δι' ην κατηγορούν τα συναξάρια τους μη χριστιανούς συχνότατα, δεν εγνώρισαν οι Έλληνες, εν τούτοις το όνομα Έλλην συνέπεσε ταχύτατα με την έννοια του ειδωλολάτρη».
Κατά δεύτερον περί του βιασμού.
Ελένη Γλύκατζη Αρβελέρ, Πρύτανις στο Πανεπιστήμιο της Σορβόνης, βιβλίο «Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΙΔΕΟΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΒΥΖΑΝΤΙΝΗΣ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑΣ», έκδοση «Ψυχογιός» σελ. 17,
«Πράγμα κατά τη βασιλεία του Θεοδοσίου ο χριστιανισμός γίνεται η θρησκεία του κράτους. Εναντίων των ειδωλολατρών (διάβαζε Ελλήνων) εφαρμόστηκαν μέτρα, που πήραν συχνά τον χαρακτήρα πραγματικών διώξεων. Το μαντείο των Δελφών υποχρεώθηκε να σιγήσει, οι Ολυμπιακοί αγώνες και τα Ελευσίνια μυστήρια απαγορεύτηκαν, τα ιερά λεηλατήθηκαν από τους χριστιανούς, οι ιερείς, όπως γράφει ο Λιβάνιος υποχρεώθηκαν «να σιγήσουν ή να πεθάνουν». Και όλα αυτά βεβαίως στα πλαίσια της θρησκείας της αγάπης.
Και ρωτάμε του κ.κ. θεολόγους: γιατί αποφεύγετε να σχολιάσετε τα προαναφερθέντα των συναδέλφων και ομοθρήσκων σας, παρ' όλο που σας προκαλέσαμε τόσες και τόσες φορές;; Μια που δεν μας το λέτε εσείς θα το φανερώσουμε εμείς: διότι στο διαμέτρημα του Τωμαδάκη και της Αλβελέρ χωρούν όλα μαζί τα δικά σας. Διότι δεν είστε επιστήμονες αλλά παπαδογλύφτες και κακόμοιροι καρεκλοθήρες.
Ο υβριστής των Ελλήνων
Αλλά είναι καιρός να δούμε πώς υβρίζει τους Έλληνες, ο Έλληνας κατά χριστιανούς πατέρας της εκκλησίας: «Μωρούς», τόμος 18 σελ. 17, εκφέροντες «λόγους μάταιους κι ακάθαρτους», 18. 113, «δεισιδαίμονες» 34. 429, αιμομίκτες μετά μητέρων και αδελφών, 34. 497, ασοφότερους από τα ζώα, 34. 497. πλέον «στιγματισμένους, χειρότερους τους. πασαλείβονται με περιττώματα», «κυνικά καθάρματα», «πανάθλιους», «παμμίαρους, αδιάντροπους» και χίλιες δυο άλλες ανυπόστατες λοιδορίες.
Τη στιγμή αυτή όμως είναι απαραίτητο κανείς να ξεφυσήσει τη μύτη του για να αποβάλλει τα κατάλοιπα της δυσωδίας, τα εκ της κακοσμίας του στόματος του πατρός αυτού προερχόμενα. Εάν ο άνθρωπος αυτός δεν πρέπει να ονομαστεί Ιωάννης ο Βρομόστομος τότε ποιος άλλος δικαιούται περισσότερο αυτό το όνομα; Κι εσύ καλό χριστιανόπουλο θα αναρωτηθείς τώρα γιατί κρύβεις με τόση επιμέλεια τα άπλυτα αυτά του πατρός σου; Γιατί σου τον φόρεσαν προστάτη της παιδείας σου;
Και μια περί παιδείας ο λόγος: από την «Εις την Α΄ Κορινθίους» Δ΄ ομιλία του, τόμος 18 σελ. 99, όπου ειρωνεύεται τον Πλάτωνα και περιφρονεί τα μαθηματικά «Πόσον εκοπίασεν ο Πλάτων με τους μαθητές του με το να μας συζητάει για τις γραμμές και τις γωνίες και το σημείου και περί αριθμών αρτίων και περιττών και ίσων μεταξύ των και ανίσων και δια τέτοια θέματα λεπτομέρεια ως ο ιστός. της αράχνης – διότι αυτά είναι δια τη ζωήν περισσότερον άχρηστα από εκείνα τα υφάσματα – και χωρίς να ωφεληθεί πολύ ή ολίγον με τις συζητήσεις αυτές εγκατέλειψεν έτσι τη ζωήν».
Κακόμοιρε ορθόδοξε χριστιανέ που βασανίζει ακόμα άσκοπα εντελώς τα τέκνα σου με εκατοντάκις λεπτεπίλεπτα ζητήματα, στην παιδεία του προστάτη της Χρυσόστομου!
Όμως όσο και να απεχθάνεται κανείς το φως του ήλιου, όσο και να προσπαθεί να το αποφύγει, κάποια στιγμή που θα σημαδέψει το βλέμμα του προς αυτό και προς τη στιγμή που τουλάχιστον έχει αντιληφθεί το μέγεθος της λαμπρότητάς του.
Ιδού τι μας ομολογεί ο πατήρ Χρυσόστομος:
«Δια να καταισχύνωμεν και του Έλληνα. Διότι τώρα, αν και θέλω να απευθύνομαι προς αυτούς, ενώ τους νικώμεν εις τους λόγους και εις την αλήθεια των δογμάτων, επισύρωμεν εις βάρος μας τον χλευασμόν από τη σύγκρισιν του βίου, αφού εκείνοι μεν, αν και ευρίσκονται εις την πλάνην και δεν πιστεύουν εις. τίποτε ισάξιον με την ιδικήν μας πίστιν, όμως ζουν βίον φιλοσοφίας, ενώ εμείς κάμνομεν το εντελώς αντίθετον».
Εις την Α΄ Κορινθίους» Ομιλία Ζ΄ τόμος 18 σελ. 197. Στον ίδιο δε τόμο σελ. 177 λέει:
«αλλ' εγώ τώρα θρηνώ, όταν οι Έλληνες είναι φιλοσοφώτεροι από εμάς που έχω εντολή να μιμούμεθα αγγέλους». Στην δε σελ. 103 του ίδιου τόμου λέει «Ας μιμηθώμεν τουλάχιστον τους βαρβάρους εμείς οι πολίται των ουρανών».
Από τις ομολογίες αυτές μάλλον διαφαίνεται ότι ο συρφετός αυτός του χριστιανικού όχλου δεν είχε καμμία πιθανότητα να καθιερώσει τη θρησκεία αυτή, εάν δεν έπονταν η βία και το μακελειό των Ρωμαίων αυτοκρατορικών κατά των Ελλήνων. Επρόκειτο βεβαίως περί μιας ουσιαστικής γενοκτονίας. Αλλά δεν γίνεται να υπάρξει ένας Θεοδόσιος, ένας Αρκάδιος ή ένας Ιουστινιανός (άπαντες δολοφόνοι των Ελλήνων) εάν δεν προηγηθεί ένας Χρυσόστομος. Όπως ούτε Λένιν άνευ Μαρξ. Αλλά ούτε και Χρυσόστομος άνευ Χριστού.
Ο γενάρχης των γενοκτονιών
Και εξηγούμαστε: Κατά Λουκάν (19.27) «πλήν τους εχθρούς μου εκείνους τους μη θελήσαντες με βασιλεύσαι επ' αυτούς, αγάγετε ώδε και κατασφάξατε αυτούς έμπροσθέν μου». Τα λόγια αυτά βγαίνουν από το στόμα του θεού της αγάπης παρακαλώ, του Χριστούλη. Μωρέ αυτός δεν ήταν που έλεγε να αγαπάμε τους εχθρούς μας! Έλεος κύριε θεολόγε… εξηγήστε μας πριν αποτρελαθούμε, δεν μπορεί να σφάλουμε, κάτι παρεξηγούμε.
Έχεις δίκιο αγαπητοί μου αδελφοί, απαντά ο θεολόγος, δεν εννοεί εδώ αυτό που αντιληφθεί, και συνεχίζει, πρόκειται για το επιμύθιο της παραβολής των μνων. Είναι παραβολικό, δεν αντιλαμβάνεστε διότι δεν έχετε καθαρή καρδιά. Δεν τυγχάνετε της χάριτος του θείου Πνεύματος.
Έτσι αποφαίνεται πάντοτε ο θεολόγος, ο κατ' εξοχήν άνθρωπος του θεού, ο αρχιψευταράς της οικουμένης των ανθρώπων. Τους ερωτώ λοιπόν: καλά είστε ανώτεροι θεολόγοι από τον Ιωάννη τον Χρυσόστομο; Αμέσως λαμβάνω απ' όλους την ίδια απάντηση: μη γένοιτο, εμείς μπροστά στον μέγιστο των αγίων;; Θα παραδεχτεί λοιπόν την άποψή του περί του προαναφερθέντος χωρίου; Μα φυσικά απαντούν άπαντες. Απαντούν δε με άνεση περί της παραδοχής τους διότι από τους αθεόφοβους αυτούς ουδείς έχει ανοίξει το βιβλίο του Χρυσοστόμου.
Με την επαλήθευση δε αυτή αποδεικνύονται και ανήθικοι διότι όταν οι διαβάσεις τον Χρυσόστομο να διευκρινίζει ότι προσέχει δεν είναι παραβολικό το λεχθέν του Χριστού, που λέει «κατασφαξάτε τους έμπροσθεν μου» όπως θα διαπιστώσουμε στη συνέχεια, τότε οι θεολόγοι αυτοί αντί να παραδεχτούν από την μια. την άγνοιά τους για τα ζητήματα των ευαγγελίων, κι από την άλλη το ποιόν του θεού τους, επιδεικνύουν πάντοτε συμπεριφορά υβριστική και επιθετική (ομιλώ εκ πείρας).
Το μίσος του προς τους Ιουδαίους
Και για του λόγου το αληθές ιδού η άποψη του αγίου περί της επιθυμίας του Χριστού προς σφαγή των απειθούντων προς τις εντολές του: «Λόγος κατά Ιουδαίων» τόμος 34 σελ. 107,
«πράγμα που έπαθαν και οι Ιουδαίοι, οι οποίοι, αφού κατέστησαν τους εαυτούς τους άχρηστους για εργασίες έγιναν κατάλληλοι για σφαγή» (οι Ιουδαίοι ουδέποτε δέχτηκαν τον Χριστό ως Μεσσία). Και συνεχίζει ο άγιος «Γι' αυτό και ο Χριστός έλεγε: τους εχθρούς μου που δεν θέλησαν να βασιλεύσω σ' αυτούς τους οδηγούν εδώ και κατασφαξετέ τους». (Λουκ. 19:27)
Ο άγιος λοιπόν πατέρας μας επιβεβαιώνει κατηγορηματικώς ότι ο Χριστούλης όλ' αυτά τα έλεγε και τα εννοούσε τοις μετρητοίς. Για όσους δεν ευκολύνονται να διαβάσουν τον «Α΄ Λόγον κατά Ιουδαίων» του Χρυσοστόμου, θα σταχυολογήσουμε εδώ μερικούς από τους απάνθρωπους χαρακτηρισμούς του κατά των ανθρώπων αυτών, χάριν του εξανεμισμού κάθε αμφιβολίας για το άσβεστο μισό του και τη γενοκτονική διάθεσή του προς αυτούς. Τους χαρακτηρίζει λοιπόν:
«Άθλιους και ταλαίπωρους, παρανόμους, ασεβείς, ευρισκόμενους στο σκοτάδι, συγγενείς των σκύλων, ελεεινότερους πάντων, μέθυσους, πόρνους, χειρότερους των χοίρων και των τράγων, βέβηλους μιαρούς, δαιμονιζόμενους, άλλους παρόμοιους χαρακτηρισμούς».
Για δε τη συναγωγή τους, «Ή καλύτερα δεν είναι μόνον πορνείον και θέατρο, αλλά και σπήλαιο ληστών και καταφύγιο θηρίων», επίσης «δι' αυτό λοιπόν προπάντων πρέπει να μισεί και αυτούς και την συναγωγή τους».
«Αλλά τώρα έχουν αποστερηθεί κάθε συγγνώμη». Πώς στο όνομα του θεού της αγάπης, της συγχώρησης και της αποδοχής της μετάνοιας αφαιρεί κάποιος άγιος κάθε συγνώμη από κάποιους; Ο ίδιος ο Χριστός επάνω από τον σταύρο δεν παρακάλεσε τον πατέρα του τον Γιαχβέ να συγχωρήσει αυτούς που τον σταύρωναν; Αυτός που διακηρύττει τα αντίθετα δεν είναι αντίχριστος;
«Ώστε ως προς την ασέβεια καμμία διαφορά δεν υπάρχει μεταξύ αυτών και των Ελλήνων».
Και συνεχίζουμε με τα χέρια του πατρός της μισαλλοδοξίας και της γενοκτονίας:
«Κι αν ακόμη φονεύσει κάποιος κατά το θέλημα του θεού, ο φόνος αυτός είναι από κάθε φιλανθρωπία καλύτερος, ενώ αν κάποιος από λύπη δείξη ευσπλαχνία και φιλανθρωπία, παρά το θέλημα του θεού, θα μπορούσε η φειδώ αυτή να αποφύγει πιο μιαρή από φόνο» !
κανείς δεν διαβάζει αυτά απαίσια και σιχαμερά λόγια και εάν δεν θεωρεί το κτήνος αυτό άγιο τότε θα πρέπει να γνωρίζει ότι χρειάζεται επειγόντως ψυχίατρο.
Ασφαλώς πρόκειται για την ιδρυτική διακήρυξη της γενοκτονίας. Για έναν ορισμό της από θετική αλλά και από αρνητική θέση. Όταν ο ταύρος πιάνεται για τα καλά κι από τα δύο κέρατα. Αρκει ο άγιος να δηλώσει ότι η δολοφονία των ανθρώπων, τους οποίους αυτός μισεί, είναι θέλημα του θεού του. Πράγματι ο κακούργος αυτός Χρυσόστομος χρηματοδότησε ορδές χριστιανών για να δολοφονήσουν Έλληνες και να καταστρέψουν ιερά, ναούς και δημόσια κτίρια του Ελληνισμού.
Ο Ναός Αρτέμιδος στην Έφεσο ήταν ένα από τα επτά θαύματα του αρχαίου κόσμου. Αποτελούνταν από διπλή ιωνική κιονοστοιχία από 117 κίονες εξωτερικά και τριπλή κιονοστοιχία στη δυτική πλευρά. Το 406 μ.Χ. ο Ιωάννης Χρυσόστομος διέταξε την εκθεμελίωση και πυρπόλησή του: «Μαθών δε τη Φοινίκην έτι περί τας των δαιμόνων τελετάς (ο Ιωάννης Χρυσόστομος) μεμηνέναι, ασκητάς μεν ζήλω θείω πυρπολουμένους συνέλεξε, νόμοις δε αυτούς οπλίσας βασιλικοίς κατά των ειδωλών. τεχνίταις και τοις τούτων υπουργοίς χορηγούμενα χρήματα ουκ εκ ταμιείων βασιλικών λαμβάνων ανήλισκεν, αλλά τας πλούτω κομώσας και πίστει λαμπρυνομένας γυναίκας φιλοτίμως ταύτα παρέχειν ανέπειθε, την εκ της χορηγίας φυομένην ευλογίαν επιδεικνύς υποβάθρων τους μεν σπασεν» (Θεοδώρητος , Εκκλησιαστική Ιστορία, 329-330). Τα Άλλα τεμάχια του ναού χρησιμοποιήθηκαν για την ανέγερση χριστιανικών ναών στην περιοχή κι άλλα μεταφέρθηκαν αργότερα κατ' εντολή του Ιουστινιανού στην Κωνσταντινούπολη για την ανέγερση της Αγίας Σοφίας, στη βάση του τρούλλου της οποίας υπάρχουν τέσσερις γρανιτένιοι κίονες από την Έφεσο. Στο Έφεσο έχει απομείνει από τις καταστροφές των χριστιανών: Ένας πρόχειρα πρόσφατα αναστηλωμένος κίονας.
Η θεωρία όμως θέλει και το παράδειγμά της: «Λόγος κατά Ιουδαίων Δ΄» σελ. 199,
«Ο Φινεές λοιπόν, που διέπραξε σε μια στιγμή δύο φόνους, φονεύοντας έναν άνδρα και μια γυναίκα, τιμήθηκε με το αξίωμα της ιεροσύνης, ενώ αυτός όχι μόνον δεν μόλυνε με το αίμα τα χέρια του αλλά καθαρώτερα τα έκαμε». Αυτός είναι ο πατέρας και θεωρητικός των Ιεροεξεταστών του μεσαίωνα. Δεν μπορεί να υπάρξει καμμία αμφιβολία.
Η γενοκτονική διάθεση ποτίζεται και λιπαίνεται με το μίσο. «Αλλά γι' αυτό κυρίως μισώ την συναγωγή», σελ. 323, «Γι' αυτό και εγώ μισώ τους Ιουδαίους».
Μωρέ καλά χριστιανόπουλα τι γίνεται εδώ πέρα; Πολύ δούλεμα δεν πέφτει; Αυτός ο αθεόφοβος διατυμπανίζει το μίσος στο όνομα του «αγαπάτε του εχθρούς σας». Είναι καιρός τώρα να κατανοήσετε γιατί η ορθοδοξία έθεσε σε δεύτερη μοίρα τα ευαγγέλια, για να μην πω ότι υποβάθμισε κυριολεκτικά, υπέρ των λεγόμενων Πατέρων της εκκλησίας.
Η καραμέλα που πιπιλίζουν τους τελευταίους αιώνες οι ταγοί της ορθοδοξίας λέγεται πατερική παράδοση. Γιατί άραγε; Γιατί ανασυντάχθηκαν ένα σωρό χριστιανικά δόγματα (Ευαγγελιστές κ. ά.) αποκλειστικά στα ευαγγέλια, γράφοντας στα παλιά τους τα παπούτσια Πατέρες και αγίους Αγίου; Αυτοί όλοι κάτι μυρίστηκαν. Κάτι τους βρόμισε ανυπόφορα. Η δική σας μύτη αποξεράθηκε τελείως;
Αλλά ας συνεχίσουμε με τον Ιωάννη, γιατί ο άνθρωπος είναι ατελείωτος στην κακία του. «Κατά Ιουδαίων Λόγος Η΄» σελ. 399, «Υπάρχουν επομένως αμαρτήματα που υπερβαίνουν κάθε συγγνώμη και δεν μπορεί να υπάρξει απολογία γι' αυτά»!!! Πάει περίπατο η εξομολόγηση.
Στο σημείο αυτό όμως τίθεται ευλόγως το ερώτημα: σε τι είδους ανθρώπους απευθύνονταν αυτός ο ιεράρχης και πώς τους διαπαιδαγωγούσε για τον καθημερινό βίο; Ας ακούσουμε καλύτερα από το στόμα του ίδιου.
ΤΑ ΕΓΚΩΜΙΑ ΤΗΣ ΔΟΥΛΕΙΑΣ
«Όπως ακριβώς δεν ωφελεί καθόλου η περιτομή ούτε βλάπτει η έλλειψις περιτομής, έτσι ούτε βλάπτει η δουλεία ούτε ωφελεί η ελευθερία»!!! «Εις την Α΄ Κορινθίους Ομιλία» ΙΘ΄ σελ. 535.
Και συνεχίζει αμέσως αναφερόμενος στα λόγια του Παύλου:
«Και δια να καταδείξω τούτο με μεγαλυτέραν σαφήνειαν λέγει – αλλά και αν ημπορείς να γίνεις ελεύθερος, χρησιμοποίησε περισσότερον την δουλείαν – δηλαδή να είσαι περισσότερο δούλος. Και διατί τέλος πάντων αυτόν που δύναται να ελευθερωθεί τον συμβουλεύει να παραμείνη δούλος. Διότι θέλει να δειξη ότι καθόλου δεν βλάπτει η δουλειά, αλλ' ωφελεί μάλιστα».
Και ενώ τα λέει τα πράγματα εντελώς ξεκάθαρα, για να μην ξεφύγει και κανείς απρόσεκτος, κερνάει ακόμη μια γυναίκα από το ναρκωτικό της δουλειάς:
«Και γνωρίζω μεν ότι μερικοί ισχυρίζονται ότι το – χρησιμοποίησε περισσότερο – (εννοεί του Παύλου) το είπε περί ελευθερίας, υποστηρίζει ότι σημαίνει, εάν ημπορείς να ελευθερωθείς, ελευθερώσου.. Δεν λέγει λοιπόν τούτο, αλλ' εκείνο που είπα προηγουμένως, θέλω να δείξω. ότι δεν κερδίζει τίποτε περισσότερον αυτός που γίνεται ελεύθερος και επομένως, λέγει, και αν ακόμη εξαρτάται από σένα να ελευθερωθεί, μάλλον μένε ως δούλος».
Αυτό το κάθαρμα της κοινωνίας αποκαλεί τους Έλληνες μωρούς. Ξέρετε γιατί; Διότι οι Έλληνες προτιμούσαν τον θάνατο από τη δουλειά.
Ο βρωμερός μισογυνισμός του
«Γενικά όμως είναι ένα σκουλήκι (η γυναίκα) που σέρνεται, η κόρη του ψεύδους, ο εχθρός της ειρήνης.
Ο κατάλογος των αμαρτημάτων και των αδυναμιών της είναι ατελείωτος.
Είναι ελαφρόμυαλη, φλύαρη και ακόλαστη. Πάνω απ' όλα είναι παθιασμένη με την πολυτέλεια και τις δαπάνες.
Φορτώνεται με κοσμήματα, πουδράρει το πρόσωπό της, βάζει τα μάγουλά της με κοκκινάδια, βάζει μυρωδικά στα ρούχα της, και έτσι γίνεται θανάσιμη παγίδα για τον εκμαυλισμό των νέων μέσω όλων των αισθήσεων.
Όσος και αν είναι ο πλούσιος, δεν επαρκεί για να ικανοποιήσει τη γυναικεία επιθυμία.
Μέρα και νύχτα η γυναίκα δεν σκέφτεται τίποτε άλλο παρά το χρυσάφι και τα πολύτιμα πετράδια, τα υφάσματα και τα κεντήματα, τις κρέμες και τα αρώματα. Αν δεν υπήρχε η σεξουαλική επιθυμία, κανένας άντρας με τα σωστά του δεν ήθελε να μοιράζεται το σπίτι του με μια γυναίκα και να υφίσταται τις επακόλουθες ζημιές, παρά τις οικιακές εργασίες που εκτελούν. Γι' αυτό το λόγο ο Θεός, γνωρίζοντας την ελεεινή της φύσης, την προκάλεσε με το όπλο της σεξουαλικότητας…” “ΕΚΛΟΓΑΙ: ΛΟΓΟΣ Δ΄, ΠΕΡΙ ΝΗΣΤΕΙΑΣ ΚΑΙ ΣΩΦΡΟΣΥΝΗΣ“, MIGNE 63.
ΕΠΑΙΝΟΣ ΤΗΣ ΜΟΙΧΕΙΑΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΓΙΟ ΤΗΝ ΟΠΟΙΑ ΑΠΟΔΙΔΕΙ ΣΤΗΝ «ΕΥΜΗΧΑΝΟΝ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΣΟΦΙΑΝ»
Είναι καταγεγραμμένο στη Βίβλο ότι ο Αβραάμ εξέδιδε τη γυναίκα του στους βασιλιάδες της εποχής του, παρουσιάζοντας την για τον αδελφό του. Ακούστε τώρα πώς ο ανήθικος αυτός άνθρωπος επαινεί και τον Αβραάμ και τη Σάρρα, για τις πράξεις τους αυτές (αξίζει τον κόπο να διαβάσετε όλη αυτή την ιστορία, με κάθε λεπτομέρεια Σάρρα, η νύφη της συμφοράς):
«Είδες την θαυμάσιαν τούτη γυναίκα που λάμπουσα από της ψυχής το κάλλος αλλά και της όψεως, στις (υποδείξεις) του δικαίου (Αβραάμ) πορευομένη; Αυτήν να μιμείσθε γυναίκες… (!) αυτό είναι φιλίας και υπακοής γνώρισμα… υπέρ του δικαίου (Αβραάμ) και εις μοιχείαν εαυτήν (Σάρρα) εξέδωσεν και συνουσίας ανέχετο βαρβαρικής (!!!) …Είδες αγαπητέ μου την ευμήχανον του θεού σοφία;» Ι. Χρυσοστόμου Παραινετικός… της αγίας Τεσσαρακοστής Ομιλία ΛΒ΄ ε΄25… ή (53.299.22.εως 53.300.48) ή ΤLG Joannes Chrysostomus Scr. Εργασία #112 53.300.46
Η απέχθειά του προς τον χορό και το τραγούδι
Στο βιβλίο της Αλέξη Σολωμού με τον τίτλο «Ο Άγιος Βάκχος» διαβάζουμε, μεταξύ των άλλων σχετικών, για τον αρχιπατέρα της χριστιανικής εκκλησίας Χρυσόστομο: «δεν τον ενοχλούσαν μονάχα οι παραστάσεις των χορευτών και των μίμων. Ζητούσε από τους χριστιανούς να ξεγράψουν οριστικά κάθε λαϊκό τους τραγούδι. Οι αγωγιάτες να μην τραγουδούν πάνω στο κάρο τους ούτε οι κοπέλες στον αργαλειό τους ούτε οι μανάδες νανουρίζοντας τα μωρά τους. Τα λείψανα αυτά της αρχαίας Ελληνικής ζωής έπρεπε να αντικαταστήσουν με τον ψαλμούς του Δαβίδ».
Χίλια χρόνια αργότερα οι μαθητές του μισέλληνα και ανώμαλου αυτού ανθρώπου έψελναν τα εξής: «Σίγησον Ορφεύ, ρίψον Ερμή την λύραν, τρίπους ο Δελφοίς δύνον εις λήθην έτι. Δαβίδ γαρ ημίν πνεύματος κρούων λύραν…». Ας δούμε όμως τι έψελνε ο Δαβίδ με την λύρα του αλλά και οι συνάδελφοί του μεταξύ των άλλων: «και επεγερώ τα τέκνα σου, Σιών, επί τα τέκνα των Ελλήνων και ψηλάφησω ρομφαίαν μαχητού. Και κύριος έσται επ' αυτούς και εξελεύσεται ως αστραπή βολής» (Ζαχαρίας Θ, 13-15).
Στο «ΠΗΔΑΛΙΟ» (εκδ. Βασ. Ρηγοπούλου, Καρόλου Ντηλ 4, Θεσ/νίκη) κατά τον χριστιανικό κόσμο «είναι η Διαθήκη μετά την καινή και την παλαιά, η μετά την Αγία Γραφή Αγία Γραφή») διαβάζουμε από την εν Λαοδικεία τοπική σύνοδο. εν έτει 364, κανών 53ος:
«ότι ου δει χριστιανούς εις γάμους απερχομένους βαλλίζειν ή ορχήσθαι αλλά σεμνώς δειπνείν ή αιριστείν ως πρέπει Χριστιανοίς». Κατηγορηματική δηλαδή απαγόρευση του τραγουδιού και του χορού, των κατ' εξοχήν Ελληνικών αυτών στοιχείων.
Η διαταγή του βυζαντινού αυτοκράτορα Αρκάδιου στα τέλη του 4ου αιώνα, το περίφημο «ες έδαφος φέρειν», το οποίο αφορούσε στην ισοπέδωση κάθε ελληνικού ναού και δημοσίου κτίσματος, δεν ίσχυε καθόλου και για το ελληνικό τραγούδι, απ' ότι διαπιστώνουμε.
Στον 55ο κανόνα διαβάζουμε: «ότι ου δειατικούς ή κληρικούς, αλλ' ουδέ λαϊκούς, εκ συμβολής συμπόσια επιτελείν». Απαγόρευση των συμποσίων στους πάντες: κληρικούς και λαϊκούς. Μας είναι γνωστό όμως τι συνέβαινε στα συμπόσια: «μολπή τ' ορχηστός τε, τα γαρ αναθήματα δαιτός», μας πληροφορεί ο Όμηρος. Ότι το τραγούδι κι ο χορός είναι τα στολίδια του συμποσίου.
Χαρείτε χριστιανοί τον προστάτη της παιδείας σας. Αυτό το μισαλλόδοξο τέρας. Τον υμνητή της γενοκτονίας. Τον λάτρη της δουλείας. Τον κατ' εξοχήν ανθέλληνα. Τον θεωρητικό και πρακτικό ελληνοκτόνο.
Μια λίστα από τον οχετό των ύβρεων που εξέθεσε ο ανθέλλην Ιωάννης ο Χρυσόστομος (βρομόστομος) σε βάρος των Ελλήνων:
• Πού είναι τώρα οι σοφοί των Ελλήνων με τα πυκνά τους γένια, με τους έξωμους χιτώνες τους και με τα παραφουσκωμένα λόγια; Όλη την βάρβαρη Ελλάδα ο σκηνοποιός (ο Παύλος) επέστρεψε (=εκχριστιανισε). Ας είναι ανάμεσά τους κι αυτός ο περιβόητος Πλάτων, που τρεις φορές πήγε στη Σικελία, γεμάτος επίδειξη και κομπορρημοσύνη, μα κανείς δεν του έδωσε προσοχή. Όμως εκείνος ο σκηνοποιός όχι μόνο στη Σικελία, όχι μόνο στην Ιταλία αλλά και σ' όλη την οικουμένη πέταξε και δεν σκανδάλισε, και είναι φυσικό, γιατί οι διδάσκαλοι δεν καταφρονούνται από την εργασία τους αλλά από τα ψέμματά τους.» Στο έργο του «Ερμηνεία εις την προς Ρωμαίους επιστολήν»:
• Αυτόθι: «Δεν βλέπετε στους Ολυμπιακούς αγώνες, όταν ο αγωνοθέτης βαδίζει διαμέσου της Αγοράς, πόση ευταξία και σιωπή υπάρχει στο λαό; Πώς λοιπόν εκεί που ο Διάβολος πομπεύει, υπάρχει τόση σιωπή και εδώ που είναι ο Χριστός έχει τόσο θόρυβο;»
• Στην ομιλία του «Εις Τεσσαρακοστήν»: Ας ντραπούν οι Έλληνες βλέποντας την αγάπη με την αποδεχόμαστε και ασπαζόμαστε τον ερχομό της Αγίας Τεσσαρακοστής, κι ας ονομάζουν εκείνοι γιορτές και πανηγύρια τη μέθη και όλες τις ακολασίες και ασχήμιες.»
• Στην «Εις την Α΄ Κορινθίους Δ΄ Ομιλία»: Πόσο κόπιασε ο Πλάτων με τους μαθητές του με το να μας συζητήσει περί γραμμής και γωνίας και σημείου και περί αριθμών αρτίων και περιττών και ίσων μεταξύ τους και ανίσων και για τέτοια θέματα λεπτομέρειας ως ο ιστος της αραχνης- διιότι αυτά στη ζωή είναι περισσότερο άχρηστα από εκείνα τα υφάσματα- και χωρίς να ωφεληθεί πολύ ή λίγο με τις συζητήσεις αυτές εγκατέλειψε έτσι τη ζωή;
• Στην «Εις την Α΄ Κορινθίους ομιλία Ζ΄»: …Για να και ταισχύουμε και τους Έλληνες. Διότι τώρα αν και θέλω να απευθύνομαι σε αυτούς, διστάζω, μήπως ενώ τους νικούμε στους λόγους και στην αλήθεια των δογμάτων επισύρουμε εις βάρος μας τον χλευασμό από τη σύγκριση του βίου, αφού εκείνοι μεν, αν βρίσκονται στην πλάνη και δεν πιστεύουν σε τίποτα ισάξιο. με τη δικά μας πίστη, όμως ζουν βίο φιλοσοφίας ενώ εμείς κάνουμε το εντελώς αντίθετο. Όμως θα μιλήσω, γιατί προσπαθώντας να ανταγωνιζόμαστε αυτούς, ίσως επιδιώξουμε να κάνουμε καλύτερους από αυτούς και στην ίδια τη ζωή.
• Στον «ΚΣΤ΄ λόγον εις την Α΄ Κορινθίους»: Αλλά εγώ τώρα θρηνώ, όταν οι Έλληνες είναι φιλοσοφημένοι από εμάς, που έχουμε την εντολή να μιμούμαστε αγγέλους.
• Στην παρ. β της ομιλίας «Ότι ο Θεός είναι ο Χριστός»: (οι απόστολοι) τους βαρβάρους και Έλληνες και κάθε άλλο έθνος κατατρόπωσαν.
• Οι Έλληνες είναι βρωμεροί και πανάθλιοι, μιαροί και παμμίαροι. («Εις τον Μακάριο Βαβύλα» λόγος Β΄ παρ. α)
• Ο Κύριος μας Ιησούς Χριστός…είπε και τούτο: «Αλήθεια, αλήθεια σας λέω, αυτός που πιστεύει σ' εμένα, τα έργα που κάνω εγώ και εκείνος που κάνει, και μεγαλύτερα απ' αυτά που κάνει.» Βέβαια πολλοί άλλοι και διδάσκαλοι ήταν και μαθητές είχαν και θαύματα φανέρωσαν, όπως καυχώνται οι παίδες των Ελλήνων, κι όμως ουδέποτε κανείς από αυτούς εσκέφθη τίποτα τέτοιο ούτε τόλμησε να πει Ούτε μπορούσε ποτέ κανένας Έλληνας κι ας ήταν τελείως αδιάντροποι να παρουσιάσει προφητεία τέτοιο ή λόγο δοσμένο. σ' αυτούς…, ενώ για όλα τα' άλλα μιλούν αδιάντροπα και λένε ψέματα, όσα τους κατέβουν στο κεφάλι, τίποτα τέτοιο δεν τόλμησαν να πλάσουν ποτέ. Είδαν με πολλούς πονηριά οι συμφοριασμένοι εκείνοι ότι αυτός που θέλει να εξαπατήσει, πρέπει να κατασκευάσει μερικά πράγματα πιθανά και καλοστολισμένα και τόσο καλοπλεγμένα πουθενά να μην αποδειχθεί η ψευτιά τους. Έφτιαξαν και έπλασαν όσα μπορούσαν να ξεγελάσουν τους πιο αφελείς.
• Πόση είναι η διαφορά ανάμεσα στην ανωτερότητα των χριστιανών και στη ντροπή των Ελλήνων (ενθ. Ανωτ. Παρ.α)
• «(Είναι δυνατόν οι Χριστιανοί) να είναι χειρότεροι από τους Έλληνες. Διότι αν εκείνοι για τη δόξα επέδειξαν τόσο κενή φιλοσοφία, πόσο περισσότερο για το Θεό πρέπει εμείς να είμαστε ενάρετοι;» («Εις Μακάριον Βαβύλαν» λόγος Β΄ και «κατά Ιουλιανού και προς Έλληνας» παρ. ζ)
• «Έτσι έκανε και ο Παύλος βρίσκοντας το επίγραμμα (ενν. το τω αγνώστω Θεό) γραμμένο στο βωμό σαν σε παράταξη εχθρική… Γιατί ήταν εκείνο το επίγραμμα ξίφος των Αθηναίων, μαχαίρι των εχθρών, με το μαχαίρι αυτό απέκοψε το κεφάλι των εχθρών» ( «Ομιλία εις τας Πράξεις των Αποστόλων» Α΄)
• «Ταύτα ουν εννοήσαντες και την άνοιαν και παραπληξίαν των Ελλήνων…» («Εις τον πτωχόν Λάζαρον» λόγος Ε΄ παρ. β)
• «…εντρέπει Έλληνας…Ημείς γαρ εσμέν αίτιοι του μένειν αυτούς επί της πλάνης (Ομιλία ΟΒ΄, «Περί της αγάπης και βίου ορθού και ότι ταύτα μάλιστα τους Έλληνας εντρέπει»)
• «(Ο άγιος Βαβύλας) διήλεγξε (=φανέρωσε) την των Ελλήνων απάτην.» «Εις Μακάριον Βαβύλαν» β παρ. κγ)
• «Ο Απόστολος Παύλος σκόρπισε το χριστιανικό κήρυγμα και η ελληνική πλάνη διαλύθηκε» («Εις τον Απόστολον Παύλον» ομιλία Δ΄)
• «Καταγελώντες μεν της ελληνικής πλάνης» («Περί μοίρας και προνοίας» Β΄)
• «Φλυαρίες και γελοιότητες είναι όλα αυτά της ελληνικής ανοησίας» («Εις Μακάριον Βαβύλαν» λόγος Β΄ παρ. δ)
• «Αληθώς Έλληνες αεί παίδες, γέρων δε ουδείς. Δέον γάρ την οικείαν ανοίαν (βλακεία) θρηνείν (ενθ. αν. παρ. ιθ)
• «Και γάρ άπαντα ταύτα από της κατά την φιλοσοφίαν την έξωθεν ανοίας ετίκτετο και αύτη (=η ελληνική φιλοσοφία) ην των κακών η μήτηρ» (Ομιλία εις Α΄ προς Κορινθίους)
• «Αν ξεκινήσουμε να παραθέτουμε τα δόγματά τους, θα ακολουθήσει πολύ γέλιο.»
• «(Οι Έλληνες) ποτέ δεν έκαναν κάτι σωστό, αλλά ήταν δειλοί, φιλόδοξοι, αλαζόνες και είχαν ασυλλόγιστα πάθη» («Εις Μακάριον Βαβύλαν» λόγος Β΄ παρ.στ)
• «(Οι απόστολοι κατάφερναν) των φιλοσόφων τη γλώσσα να δένουν, των ρητόρων τα στόματα να κλείνουν.» («Ότι ο Θεός είναι ο Χριστός» παρ. ε)
• «(Οι Έλληνες φιλόσοφοι και ρήτορες είναι) καταγέλαστοι και δεν διαφέρουν από τα παιδιά που λένε ανοησίες. Γιατί δεν μπόρεσαν να πάρουν με το μέρος τους ούτε έναν σοφό ή άσοφο, ούτε άνδρα ή γυναίκα, ούτε ένα μικρό παιδί από τόσα έθνη και τόσους λαούς, αλλά προκαλούσαν τόσα γέλια τα βιβλία που είχαν γράψει, ώστε, μόλις τα παρουσίαζαν, να εξαφανίζονται, γι' συτό και χάθηκαν τα περισσότερα. Και αν διασώθηκε κανένα και βρίσκεται κάπου, θα έχουν σώσει οι χριστιανοί(!). Τόσο δεν φοβόμαστε μην πάθουμε κανένα κακό από την έχθρα τους, τόσο περιφρονούμε την πολυμήχανη δραστηριότητά τους.» («Εις Μακάριον Βαβύλαν» λόγος Β΄ και «κατά Ιουλιανού και προς Έλληνας» παρ. β)
• «Κανένας βασιλιάς, που παραδέχεται την αλήθεια του Χριστού, δεν έβγαλε τέτοια προστάγματα εναντίον των Ελλήνων σαν αυτά που επινόησαν εναντίον μας όσοι λάτρεψαν τους δαίμονες (δηλ. τους ελληνικούς θεούς). Κι όμως παρόλο που η πλάνη της ελληνικής δεισιδαιμονίας δεν ενοχλήθηκε ποτέ από κανένα, έσβησε μόνη της…Δεν πρέπει να κρεμασθούν (οι Έλληνες σοφοί) πουθενά ή να γκρεμοτσακιστούν, αφού δεν ξέρουν τι τους γίνεται;» (ενθ. ανωτ. παρ. γ)
• «Τίποτα δεν κατόρθωναν, διότι τέτοια είναι η πλάνη (των Ελλήνων φιλοσόφων) ώστε, κι αν ακόμη κανείς δεν την ενοχλεί διαλύεται» (Εις τον απόστολον Παύλο, ομιλία Δ΄)
• «Τα παιδιά να υπακούετε τους γονείς σας σύμφωνα με το θέλημα του Κυρίου… Αλλά όταν ο γονέας είναι Έλλην ή αιρετικός, τότε το παιδί δεν πρέπει να υπακούει.» (Εις την επιστολή προς Εφεσσίους, ομιλία 20)
• «Γιατί ο Άγιος Βαβύλας παρακάλεσε το Θεό να ρίξει φωτιά στο ναό (ενν. του Απόλλωνος στη Δάφνη) και η φωτιά αυτή κατάκαψε όλη την οροφή, αφάνισε το είδωλο μέχρι το τελευταίο κομμάτι, έκανε τα πάντα στάχτη και σκόνη.» («Εις τον Μακάριο Βαβύλα», λόγος Β΄ παρ. ιζ)
• «Δεν επιτρέπεται κανείς να ζει ανεξέλεγκτα, όπως συνέβαινε με τους Έλληνες σε αισχρότητα και μέθη κι αδηφαγία κι απολαύσεις και πολυτέλεια.» («Περί της Αναστάσεως των νεκρών»)
• «Αν στα ενδότερα (των ελληνικών σκέψεων) κοιτάξεις, θα δεις, τέφρα και σκόνη και υγιές ουδέν, αλλά τάφος ανεωγμένος ο λάρυγξ αυτών, (των Ελλήνων φιλοσόφων!) τα πάντα δε γεμάτα ακαθαρσίες και ιχώρ, (έμπυο!) και πάντα τα δόγματα τους βρίθουν σκωλήκων… Αυτά γέννησαν και αύξησαν οι Έλληνες, από τους φιλοσόφων λαβόντες… Ημείς δε ου παραιτούμεθα της κατ' αυτών μάχης» (ομιλία ξσ΄ 59.369.12 -370.11)
• «Οι γυναίκες όταν υποτάσσουν κάποιον στην εξουσία τους, τον καθιστούν ευκολοκυριευτο από τον Διάβολο, περισσότερο απρόσεκτο, ζωηρότερο, αδιάντροπο, ανωήτο, οξύθυμο, θρασύ, ενοχλητικό, ταπεινό, απότομο, ανελεύθερο, ντουλοπρεπή, αυθάδη, φλύαρο και με μία λέξη όλα τα γυναικεία ελαττώματα, τα οποία έχουν τα αποτυπώνουν στην ψυχή του. Είναι λοιπόν αδύνατον εκείνος ο οποίος διαρκώς βρίσκεται μαζί με τις γυναίκες και τόση συμπάθεια και μεγαλώνει με τη συναναστροφή τους, να μην γίνει αγύρτης και αργόσχολος και μηδαμινός Κι αν λέει κάτι, όλα θα είναι λόγια των αργαλειών και των μαλλιών, επειδή η γλώσσα του θα έχει. μολυνθεί από το είδος των γυναικείων λόγων. Και αν κάνει κάτι, το κάνει με πολλή δουλοπρέπεια, επειδή βρίσκεται μακριά από την ελευθερία, η οποία αρμόζει στους Χριστιανούς και για κανένα σπουδαίο κατόρθωμα δεν είναι χρήσιμο». («Περί νηστείας και σωφροσύνης», Δ΄ λόγος).
Εορτάζεται: Από την Ορθόδοξη Εκκλησία εξής στις ημέρες:
13 Νοεμβρίου: μνήμη Ιωάννη του Χρυσοστόμου (η 14η Σεπτεμβρίου ήταν η εορτή Υψώσεως του Σταυρού και έτσι η εορτή μετατέθηκε).
30 Ιανουαρίου: των Τριών Ιεραρχών, μαζί με τον Μέγα Βασίλειο και τον Άγιο Γρηγόριο τον Θεολόγο
15 Δεκεμβρίου: χειροτονία του σε Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως.
27 Ιανουαρίου: ανακομιδή των λειψάνων του το 438 από τον Πατριάρχη Πρόκλο
26 Φεβρουαρίου: η χειροτονία του σε πρεσβύτερο.
Μια περίπτωση ξεκάθαρης διδασκαλίας υπέρ της δολοφονίας παντός μη χριστιανού ανθρώπου, από την προστάτη της παιδείας των Ρωμιών. Απέναντι της κάθε χριστιανοθεολογικής γλώσσας παραλύει αυτόματα και εξαφανίζεται κάθε απόπειρα απόδοσης μεταφορικής σημασίας.
ΤΟ ΝΤΟΚΟΥΜΕΝΤΟ
«Κι αν ακόμη φονεύσει κάποιος κατά το θέλημα του θεού, ο φόνος αυτός είναι από κάθε φιλανθρωπία καλύτερος, ενώ αν κάποιος από λύπη δείξη ευσπλαχνία και φιλανθρωπία, παρά το θέλημα του θεού, θα μπορούσε η φειδώ αυτή να αποφύγει πιο μιαρή από φόνο»
«Ο Φινεές λοιπόν, που διέπραξε σε μια στιγμή δύο φόνους, φονεύοντας έναν άνδρα και μια γυναίκα, τιμήθηκε με το αξίωμα της ιεροσύνης, ενώ αυτός όχι μόνον δεν μόλυνε με το αίμα τα χέρια του αλλά καθαρώτερα τα έκαμε».
«Λόγος κατά Ιουδαίων Δ΄». Ιωάννης Χρυσόστομος.
Αυτός είναι ο πατέρας και θεωρητικός των Ιεροεξεταστών του μεσαίωνα. Δεν μπορεί να υπάρξει καμμία αμφιβολία.
Κλείνοντας θα πρέπει να προτρέψουμε τους αναγνώστες μας να διαβάσουμε την αλληλογραφία μεταξύ του Αγίου Βασιλείου και του Ιωάννη του βρομόστομου (Χρυσόστομου) τις ''ευσεβείς πατερικές ύβρεις'' τόσο για τις αλλαξοπατριαρχίες τους στον θρόνο της Κωνσταντινούπολης, όσο και για τα οικονομικά που καταχράστηκαν!
ΓΙΑ ΤΟΝ ΟΠΟΙΟΝ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΜΕΝΟ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ, ΣΤΗΝ «ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΑΤΡΟΛΟΓΙΑ».
