Hayatta ilgi alanımızın olduğu ve sevdiğimiz şeyler vardır. Bunlar yeteneğimizin de yatkın olduğu şeyler olabilir. Bu sevdiğimiz şeyler üzerinde yahut genel hayatımızın akışında kendimizi tanrılaştırırsak, tanrı olarak görürsek ; babamız bundan rahatsız olur mu? Çünkü sonuçta ondan aldığımız güç ile tanrılaşabiliriz. Bunu sormak istedim. Ve depresyonda olan, benim gibi ilaç kullanan kardeşlerimiz var. Onlara da yalnız olmadıklarını bildirmek istiyorum. Teşekkürler.
Sanırım kavramsal olarak bir yanlışlık içindesiniz. Tanrısallığı görmek, Tanrıları takip etmek ile bir Tanrı olmak farklı şeylerdir.
Tanrılık beden, zihin ve ruhun mükemmel olmasıdır. Bu mükemmellik, bedende kendini sağlık, canlılık ve güç. Zihinde yüksek bir anlayış, algı, etik, ahlak ve sağlıklı duygu durumu vb. ile. Ruhta ise saf, temiz, dengeli ve güçlü bir enerjisel doğa ve güzellik ile kendini gösterir. Elbette daha sayılabilecek çok başlık ve bunların detayları var. Bunu gelişim ile keşfedebiliriz...
Bir öğrenci, sadece istediği veya bir kaç bilgi öğrendiği için bir anda öğretmen olmadığı gibi; bir insanda sadece istediği veya Tanrısal doğaya belirli yönlerden benzediği, Tanrıları takip ettiği için Tanrı olmaz.
Tanrılar ile ortak bir öze sahibiz, bu doğayı anlayarak ve besleyerek bizlerde Onlar gibi olabiliriz. Oldukça uzun bir zaman (hayatlar süren bir zaman) ve gelişmek için iyi bir çaba ile birlikte...
Bunun dışında olduğunuz insanla gurur duymanız; bir konuda yetenekli olmanız veya karakteriniz, düşünceleriniz ve davranışlarınız ile gurur duymanızda bir sorun yok...
Tanrıları takip edin, Tanrısallığı anlamaya çalışın, kendinizi geliştirin. Ama kibir ve sahte egodan kaçının. Çünkü biz kendimizi kim ya da ne olarak görürsek görelim, hayat zorluklar ve acı ile geldiğinde yanılgılarımızda bu zorluklar ile yıkılacaktır. Bunun yerine kendimizi olduğumuz gibi kabul etmeli ve daha iyi olmak için çalışmalıyız. İyi akşamlar. 🕊
