Esenlikler,
Öncelikle söylemek isterim ki, JOS'u iki senedir bilmeme rağmen ruhaniyette ilerlemiş biri değilim. Türkçe forumun hepsini, ancient forumun da İngilizcemin yettiği kadarıyla okudum. Ancak sadece okudum, bir vakit RTR'leri düzgün bir şekilde yapmaya çalışsam da 40 günlük meditasyon programını bile bitiremedim, - sürekli ilk günleri tekrara dönüyordum- çünkü gerçekten - her an aynı etkide olmamakla beraber- ağır bir depresyon içerisindeydim (bu liseden beri devam etse de, başarılı bir akademik hayatım olduğu için pek önemsenmedi; eskeza anksiyete ağlamaları aile bireyleri tarafından görülünce acımayla beraber aşağılama olabiliyor veyahut uykusuz geçen geceler sonucunda gündüzleri bayılabiliyordum ama burs alıyordum ve annemin insanlara kendisini övmek için kullandığı bir gereçtim) yine de kendimi şanslı görüyorum çünkü elimde çok imkan olmasına ve hayata karşı nihilist bir bakış açısına sahip olmama rağmen o dönemler hayatta kalmayı başardım
Ancak şu sıralar gerek yaşadığım anksiyete krizleri olsun gerekse ebeveynlerin özellikle annenin manipülatifliği (gerçekten jos-astroda baktığımda anne problemleriyle alakalı üç sıkıntılı yerleşim var) hayatımı çekilmez hale getiriyor. Depresyonu bir yerde aşmış olsam da geçtiğimiz yaz kendine bir pleb gibi bağımlı hissettiren insanın (annenin) yaka paça hiçbir neden yokken, zengin koca hayallerini suya düşürmem dışında (benim yaşımda bir kız Türk oligarklardan birinin oğluyla evlenmiş, ben neden yapamamışım) nedeniyle evden geceyarısı, yaka paça kovulduğumdan beri kendime gelemiyorum. Zeki olduğumu, araştırmayı sevdiğimi ve mesleğime tüm zorluklarına rağmen aşık olduğumu biliyorum ancak uyku problemleri (uyuyamamaktan korkmak nedeniyle yaşanan anksiyete nedeniyle uyuyamama) , uykusuzluk nedeniyle işe odaklanamama ve verimsiz çalışma, özgüvensizlik( sorunları insanlara söyleyememe) ve değer görmediğimi hissettiğimde (bu yazın başlayan bir şey) geçirdiğim sinir krizleri artık hayatımı çekilmez hale getiriyor.
Açıkçası önümde sonsuz potansiyel olmasına rağmen devam etmek istemiyorum. En azından bu şekilde devam etmek istemiyorum, 40 günlük meditasyon programına yeniden başladım ama yeterli değil, daha beşinci gündeyim biliyorum yolum sonsuz ama patronumun yanında sinir krizi geçirip onca ağır laf işitmek ve potansiyelimin yarısını bile kullanamamak beni gerçekten yoruyor. Bir şey yapmak istemiyorum, tüm arkadaşlarım yurtdışına gitmiş durumda annem uzakta olsa da tüm toksikliğini gönderiyor, babam ise mesleğimi yapmamam için canını verir. Ve ben, bütün bunların arasında sıkışmış hissediyorum
İstediğim basit bir şey var, jos'u da en başta aynı mentalitede diye benimsemiştim. Önce kendimi geliştirmek, sonra çevremi geliştirmek ve sonra belki de dünyayı geliştirmek..
Büyü yapmak için yeterli açıklıkta değilim, karelere başlamak için de yeterli tecrübem yok, bir kriz anında üyelik açmış olduğum forumda gelip kardeşim olarak gördüğüm insanlardan yardım istiyorum.
Tekrardan bağımsız bir insan olarak nefes almak istiyorum,
Son olarak gardiyan demonuma ulaşmaya çalıştım ancak imaje etme yeteneğim kuvvetli olduğundan, hep hayal ettiğim demonu gördüm kendisinin kim olduğunu bilmiyorum, gerçekten yardıma ihtiyaç duyduğum zamanlarda zihnimden tanrı/tanrıçalardan yakın hissettiğim biriyle zihnimde onu GD olarak düşünüp konuştuğumu hayal etmek onlara saygısızlık olur mu? Her düştüğümde onları çağırıyor gibi olup onlara saygısızlık etmek son isteyeceğim şey bile değil
**Bu yazı gerçekten mutsuz ve umutsuz bir anda yazılmıştır; yazımda bilmeyerek yaptığım bir hata, yazılmaması gereken bir şey olduysa herkesten özür dilerim ve kaldırmam istendiği an kaldırırım, teşekkürler
Öncelikle söylemek isterim ki, JOS'u iki senedir bilmeme rağmen ruhaniyette ilerlemiş biri değilim. Türkçe forumun hepsini, ancient forumun da İngilizcemin yettiği kadarıyla okudum. Ancak sadece okudum, bir vakit RTR'leri düzgün bir şekilde yapmaya çalışsam da 40 günlük meditasyon programını bile bitiremedim, - sürekli ilk günleri tekrara dönüyordum- çünkü gerçekten - her an aynı etkide olmamakla beraber- ağır bir depresyon içerisindeydim (bu liseden beri devam etse de, başarılı bir akademik hayatım olduğu için pek önemsenmedi; eskeza anksiyete ağlamaları aile bireyleri tarafından görülünce acımayla beraber aşağılama olabiliyor veyahut uykusuz geçen geceler sonucunda gündüzleri bayılabiliyordum ama burs alıyordum ve annemin insanlara kendisini övmek için kullandığı bir gereçtim) yine de kendimi şanslı görüyorum çünkü elimde çok imkan olmasına ve hayata karşı nihilist bir bakış açısına sahip olmama rağmen o dönemler hayatta kalmayı başardım
Ancak şu sıralar gerek yaşadığım anksiyete krizleri olsun gerekse ebeveynlerin özellikle annenin manipülatifliği (gerçekten jos-astroda baktığımda anne problemleriyle alakalı üç sıkıntılı yerleşim var) hayatımı çekilmez hale getiriyor. Depresyonu bir yerde aşmış olsam da geçtiğimiz yaz kendine bir pleb gibi bağımlı hissettiren insanın (annenin) yaka paça hiçbir neden yokken, zengin koca hayallerini suya düşürmem dışında (benim yaşımda bir kız Türk oligarklardan birinin oğluyla evlenmiş, ben neden yapamamışım) nedeniyle evden geceyarısı, yaka paça kovulduğumdan beri kendime gelemiyorum. Zeki olduğumu, araştırmayı sevdiğimi ve mesleğime tüm zorluklarına rağmen aşık olduğumu biliyorum ancak uyku problemleri (uyuyamamaktan korkmak nedeniyle yaşanan anksiyete nedeniyle uyuyamama) , uykusuzluk nedeniyle işe odaklanamama ve verimsiz çalışma, özgüvensizlik( sorunları insanlara söyleyememe) ve değer görmediğimi hissettiğimde (bu yazın başlayan bir şey) geçirdiğim sinir krizleri artık hayatımı çekilmez hale getiriyor.
Açıkçası önümde sonsuz potansiyel olmasına rağmen devam etmek istemiyorum. En azından bu şekilde devam etmek istemiyorum, 40 günlük meditasyon programına yeniden başladım ama yeterli değil, daha beşinci gündeyim biliyorum yolum sonsuz ama patronumun yanında sinir krizi geçirip onca ağır laf işitmek ve potansiyelimin yarısını bile kullanamamak beni gerçekten yoruyor. Bir şey yapmak istemiyorum, tüm arkadaşlarım yurtdışına gitmiş durumda annem uzakta olsa da tüm toksikliğini gönderiyor, babam ise mesleğimi yapmamam için canını verir. Ve ben, bütün bunların arasında sıkışmış hissediyorum
İstediğim basit bir şey var, jos'u da en başta aynı mentalitede diye benimsemiştim. Önce kendimi geliştirmek, sonra çevremi geliştirmek ve sonra belki de dünyayı geliştirmek..
Büyü yapmak için yeterli açıklıkta değilim, karelere başlamak için de yeterli tecrübem yok, bir kriz anında üyelik açmış olduğum forumda gelip kardeşim olarak gördüğüm insanlardan yardım istiyorum.
Tekrardan bağımsız bir insan olarak nefes almak istiyorum,
Son olarak gardiyan demonuma ulaşmaya çalıştım ancak imaje etme yeteneğim kuvvetli olduğundan, hep hayal ettiğim demonu gördüm kendisinin kim olduğunu bilmiyorum, gerçekten yardıma ihtiyaç duyduğum zamanlarda zihnimden tanrı/tanrıçalardan yakın hissettiğim biriyle zihnimde onu GD olarak düşünüp konuştuğumu hayal etmek onlara saygısızlık olur mu? Her düştüğümde onları çağırıyor gibi olup onlara saygısızlık etmek son isteyeceğim şey bile değil
**Bu yazı gerçekten mutsuz ve umutsuz bir anda yazılmıştır; yazımda bilmeyerek yaptığım bir hata, yazılmaması gereken bir şey olduysa herkesten özür dilerim ve kaldırmam istendiği an kaldırırım, teşekkürler
Ancak Uruz rününü kaç tekrarla yapmam gereğini ve iki rün için de yanlarına Sowilo rününü nasıl eklemem gerektiğini bilmiyorum. Ve hepsi için genel bir soru olarak, başladığım tarihin bir önemi var mı? Sowilo için ay küçülürken denmiş ancak mesela, şu anda başlasam +/- sorun teşkil eder mi?
