satou
Member
- Joined
- Mar 24, 2022
- Messages
- 407
Hayatta acılar da vardır ve varoluş hakkında deneyim kazanmak acılara maruz kalma olasılığımızı azaltır. Bu sürecin işleyişi, zeka aracılığıyla acının hayatlarımızdan elenmesine dayanır.
Acı dediğimiz olgu, evren adındaki bütüne karışmış vaziyettedir ve insan, iyi ve kötünün ayrıştırıldığı kutsal noktadır. Tanrılarımızın nihai amacı, köklü bilgeliklerinin ışığında, evrendeki tehlikeli saflığı filtreleyerek iyicil tüm yaşam formlarına filtrelenmiş bir varoluş sunmaktır. Gerçek cennet, acılardan kalıcı olarak arındırılmış bir hayatı temsil etmektedir.
Çabamız, hayatın anlamı doğrultusundadır. Bu derin çaba, Tanrılarımız ile aynı özden gelmemizde dayanır. Geliştikçe, Satanik Cennet'e daha çok yaklaşırız ve artık evren bizim için zeka öncesi karanlık dönemlerdeki gibi tehlikeli bir olasılıklar çukuru olmaktan çıkar.
Bir de, düşmanın tanımladığı cennet olgusu vardır ve bu esasında "sahte cennet"tir. Düşman, kendi lanetli kitaplarında insanlara sahte bir kurtuluş vaat eder ve bu küstahça bir "merhametlilik" temasında sunulur. Cennette acı olmaması yönüyle, Satanik Cennet'e benzese de oldukça farklıdır ve bu fark, düşman ile Tanrılarımızın ne kadar farklı özlere sahip olduğunu gösterir.
Sahte cennette benlik yoktur, duygular yoktur, dolayısıyla acı da yoktur. Düşmanın acılardan arındırılmaktan kastı budur. Sizden alınan tek şey acılarınız olmuyor. Yaşamayan birisi acı da çekemez ve düşman bunu "mantıklı" buluyor. Temelde cennet fikri aynı şeye dayansa da, bu noktada ne kadar farklı ve uçuk olduklarını görebiliyoruz.
Acıları eleyebilmek için zekaya ihtiyaç vardır ve düşman, insanları aptallaştırarak onların bu kabiliyetini ellerinden almayı amaçlıyor. Böyle bir durumda artık iyi ve kötü ayrıştırılamaz vaziyettedir, kişi acıya (ya da evrene) karşı savunmasız ve pasiftir, düşman bu durum için yok oluşu bir "çözüm" olarak göstermektedir ve bu onların işine gelen seçenektir. Tüm bunların en basit tabiriyle, kötü şeyler yüzünden bütünü çöpe atmaktan farkı yoktur ve bir centil için bir seçenek bile olmamalıdır.
Peki, Satanik bir ruh ne yapmalı? Yaşamayı istemeli ve gelişerek acılarını kendi eleyebilmeli.
Çünkü bildiğiniz üzere sahte cennet, Satanik ruhlar için değildir ve Şeytan'ın temsil ettiği bir diğer şey de budur. Yaşamayı seçmek, iyi şeyler için acılara anlamsız bir şekilde "katlanmak" anlamına gelmez, onları kabullenme cesaretini göstermek ve ortadan kaldırmayı istemek anlamına gelir.
Böyle bir öze sahip birisi artık sahte cennet için uygun değildir ve orada "istenmez". Bundan çıkarılan bir diğer anlam da, düşmanın sunduğu "çözümün" artık böyle insanlar için bir çözüm olmayışıdır çünkü onlar çözümü kendi cesaretlerinde bulmuşlardır.
Acı, benliğinize uzak olsun.
Kayre Satanas!
Acı dediğimiz olgu, evren adındaki bütüne karışmış vaziyettedir ve insan, iyi ve kötünün ayrıştırıldığı kutsal noktadır. Tanrılarımızın nihai amacı, köklü bilgeliklerinin ışığında, evrendeki tehlikeli saflığı filtreleyerek iyicil tüm yaşam formlarına filtrelenmiş bir varoluş sunmaktır. Gerçek cennet, acılardan kalıcı olarak arındırılmış bir hayatı temsil etmektedir.
Çabamız, hayatın anlamı doğrultusundadır. Bu derin çaba, Tanrılarımız ile aynı özden gelmemizde dayanır. Geliştikçe, Satanik Cennet'e daha çok yaklaşırız ve artık evren bizim için zeka öncesi karanlık dönemlerdeki gibi tehlikeli bir olasılıklar çukuru olmaktan çıkar.
Bir de, düşmanın tanımladığı cennet olgusu vardır ve bu esasında "sahte cennet"tir. Düşman, kendi lanetli kitaplarında insanlara sahte bir kurtuluş vaat eder ve bu küstahça bir "merhametlilik" temasında sunulur. Cennette acı olmaması yönüyle, Satanik Cennet'e benzese de oldukça farklıdır ve bu fark, düşman ile Tanrılarımızın ne kadar farklı özlere sahip olduğunu gösterir.
Sahte cennette benlik yoktur, duygular yoktur, dolayısıyla acı da yoktur. Düşmanın acılardan arındırılmaktan kastı budur. Sizden alınan tek şey acılarınız olmuyor. Yaşamayan birisi acı da çekemez ve düşman bunu "mantıklı" buluyor. Temelde cennet fikri aynı şeye dayansa da, bu noktada ne kadar farklı ve uçuk olduklarını görebiliyoruz.
Acıları eleyebilmek için zekaya ihtiyaç vardır ve düşman, insanları aptallaştırarak onların bu kabiliyetini ellerinden almayı amaçlıyor. Böyle bir durumda artık iyi ve kötü ayrıştırılamaz vaziyettedir, kişi acıya (ya da evrene) karşı savunmasız ve pasiftir, düşman bu durum için yok oluşu bir "çözüm" olarak göstermektedir ve bu onların işine gelen seçenektir. Tüm bunların en basit tabiriyle, kötü şeyler yüzünden bütünü çöpe atmaktan farkı yoktur ve bir centil için bir seçenek bile olmamalıdır.
Peki, Satanik bir ruh ne yapmalı? Yaşamayı istemeli ve gelişerek acılarını kendi eleyebilmeli.
Çünkü bildiğiniz üzere sahte cennet, Satanik ruhlar için değildir ve Şeytan'ın temsil ettiği bir diğer şey de budur. Yaşamayı seçmek, iyi şeyler için acılara anlamsız bir şekilde "katlanmak" anlamına gelmez, onları kabullenme cesaretini göstermek ve ortadan kaldırmayı istemek anlamına gelir.
Böyle bir öze sahip birisi artık sahte cennet için uygun değildir ve orada "istenmez". Bundan çıkarılan bir diğer anlam da, düşmanın sunduğu "çözümün" artık böyle insanlar için bir çözüm olmayışıdır çünkü onlar çözümü kendi cesaretlerinde bulmuşlardır.
Acı, benliğinize uzak olsun.
Kayre Satanas!
